Quantcast
Channel: Εικαστικά – dimart
Viewing all 99 articles
Browse latest View live

Franz Falckenhaus, επιστροφή στο κολάζ

0
0

O Franz Falckenhaus γεννήθηκε το 1975 στο Bartoszyce (Πολωνία). Ζει και εργάζεται στην Κρακοβία. Σπουδαγμένος κομπιουτεράς και αυτοδίδακτος καλλιτέχνης, κάνει κολάζ κυρίως ψηφιακά. Η πρώτη του ύλη είναι κυρίως vintage εικόνες και τα έργα του εντάσσονται στην παράδοση του «κανονικού», χειροποίητου κολάζ, χωρίς να λείπουν οι ψηφιακές επιδράσεις. Χαρακτηριστικά της δουλειάς του, η νοσταλγία ανάμικτη με (αυτοσαρκαστικό) χιούμορ — στοιχεία που συχνά προσιορίζουν το έργο πολωνών καλλιτεχνών.

00

01 11 16 02 03 04 05 06 07 08 09 10 12 13 14 15 17 18 30 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 31 32

Πηγές: Saatchi art, flickr

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Το dim/art στο facebook



Copy-scan art

0
0

lieve.zw_.wit_

Η βελγίδα Lieve Prins θεωρείται παγκοσμίως πρωτοπόρα στην copy-scan art. Τι πα να πει αυτό; Πα να πει ότι η Prins χρησιμοποιεί φωτοαντιγραφικά και σκάνερ για να δημιουργεί τα έργα της — τόσο επιτυχώς, που εν τέλει έχει μετατρέψει αυτά τα απλά μηχανήματα αντιγραφής εγγράφων δύο διαστάσεων σε καλλιτεχνικό μέσο με πλούσιες εκφραστικές δυνατότητες.

Η Lieve Prins γεννήθηκε το 1948. Σπούδασε στην Καλών Τεχνών της Μπρέντα και παρακολούθησε μαθήματα οπτικής και ακουστικής επικοινωνίας στην Κινηματογραφική Ακαδημία του Άμστερνταμ. Μια μέρα, σε κάποιο μαγαζί, η κόρη της έβαλε για πλάκα το χέρι της στο φωτοτυπικό. «Ήταν αποκάλυψη», λέει η Prins. «Έκανα πολλά ψιλά, βούτηξα τα παιδιά και τα έχωσα στο φωτοτυπικό. Με ενθουσίασε η υφή του δέρματος, των ρούχων κ.λπ. Επίσης, μου αρέσει η αμεσότητα του φωτοτυπικού: ούτε αρνητικά ούτε τίποτα […] Σε αντίθεση με τη φωτογραφία, όπου πρέπει να περιμένεις τουλάχιστον μία ώρα για να έχεις εκτύπωση, εδώ διορθώνεις το λάθος σου αμέσως. Αυτή η λούπα δοκιμής, διόρθωσης κ.λπ. είναι άκρως εθιστική».

Προκειμένου να δημιουργήσει ένα έργο, τα μοντέλα της ξαπλώνουν σε μια ζεστή γυάλινη επιφάνεια και παίρνουν διάφορες περίεργες στάσεις. Η Prins το ονομάζει αυτό «οριζόντιο θέατρο». Στα πιο πρόσφατα έργα της συνεργάζεται με τον Shakiro Werlemans από την Αρούμπα: πρόκειται για μια σειρά από γυναικεία σώματα, μόνο κορμός, στη δημιουργία των οποίων ο ρόλος της βαρύτητας έχει αντιστραφεί: αντί τα μοντέλα να ξαπλώνουν σε μια γυάλινη πλάκα και η λήψη να γίνεται από κάτω τους, ξαπλώνουν ανάσκελα και η λήψη γίνεται από πάνω. Ανάποδο οριζόντιο θέατρο. Αυτή η σειρά με τα γυναικεία σώματα είναι, στην ουσία, το αποτέλεσμα μιας περφόρμανς, στην οποία τα ίδια τα μοντέλα παίζουν σημαντικό ρόλο. Είναι πορτρέτα γυναικών που εκθέτουν την προσωπικότητά τους μέσω αντικειμένων, συμβόλων και ιδεών που οι ίδιες έχουν επιλέξει. Η σειρά αυτή αξιοποιεί την επικοινωνία των γυναικών με το σώμα τους, που αποτελεί μέρος της ταυτότητάς τους.

Ακολουθούν δείγματα έργων από διάφορες ενότητες και περιόδους:

JuxtapozLievePrins00 JuxtapozLievePrins01 JuxtapozLievePrins02 JuxtapozLievePrins03 JuxtapozLievePrins04 JuxtapozLievePrins05 JuxtapozLievePrins06 JuxtapozLievePrins07 JuxtapozLievePrins08 JuxtapozLievePrins09 JuxtapozLievePrins10 JuxtapozLievePrins11 JuxtapozLievePrins12 JuxtapozLievePrins13 JuxtapozLievePrins14 JuxtapozLievePrins15 JuxtapozLievePrins16 JuxtapozLievePrins17 JuxtapozLievePrins18 JuxtapozLievePrins19 JuxtapozLievePrins20 JuxtapozLievePrins21 JuxtapozLievePrins22 JuxtapozLievePrins23 JuxtapozLievePrins24 JuxtapozLievePrins25 JuxtapozLievePrins26 JuxtapozLievePrins27 JuxtapozLievePrins28 JuxtapozLievePrins29 JuxtapozLievePrins30 JuxtapozLievePrins31 JuxtapozLievePrins32 JuxtapozLievePrins33 JuxtapozLievePrins34 JuxtapozLievePrins35 JuxtapozLievePrins36 JuxtapozLievePrins37 JuxtapozLievePrins38 JuxtapozLievePrins39

Πηγή: lieveprinsJuxtapose

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Το dim/art στο facebook


Διαγωνισμός φωτογραφίας Nat Geo Traveler 2015

0
0

Ο 27ος ετήσιος διαγωνισμός φωτογραφίας National Geographic Traveler Photo Contest άνοιξε στις 7 Απριλίου και δέχεται συμμετοχές μέχρι τις 30 Ιουνίου. Οι κατηγορίες είναι: Travel Portraits, Outdoor Scenes, Sense of Place, και Spontaneous Moments.

1ο βραβείο: 8ήμερη φωτογραφική εκδρομή στην Κόστα Ρίκα και τη διώρυγα του Παναμά (συμπεριλαμβάνονται αεροπορικά εισιτήρια για 2 άτομα).

2ο βραβείο: 6ήμερη φωτογραφική εκδρομή στο Πάρκο Γιέλοουστοουν (2 άτομα).

3ο βραβείο: 6ήμερη κρουαζιέρα με το Schooner «American Eagle» (2 άτομα).

Εδώ μπορείτε να υποβάλετε φωτογραφίες στον διαγωνισμό National Geographic Traveler Photo Contest 2015.

Ακολουθούν μερικές από τις πιο εντυπωσιακές φωτογραφίες που έχουν υποβληθεί μέχρι τώρα:

© Anders Andersson / National Geographic Traveler Photo Contest © Felipe Arias Gutiérrez / National Geographic Traveler Photo Contest Sean Ensch / National Geographic Traveler Photo Contest © Ian Bird / National Geographic Traveler Photo Contest © Howard Singleton / National Geographic Traveler Photo Contest © Jassen T. / National Geographic Traveler Photo Contest © Martyna Blaszczyk / National Geographic Traveler Photo Contest © Motoki Uemura / National Geographic Traveler Photo Contest © Shane Wheel / National Geographic Traveler Photo Contest © Lee Scott / National Geographic Traveler Photo Contest © Stefane Berube / National Geographic Traveler Photo Contest © Ravikanth Kurma / National Geographic Traveler Photo Contest © Chris Schmid / National Geographic Traveler Photo Contest © S. Ram / National Geographic Traveler Photo Contest © Maja Bednas / National Geographic Traveler Photo Contest © Ed Graham / National Geographic Traveler Photo Contest © Matthew Saville / National Geographic Traveler Photo Contest © Manish Mamtani / National Geographic Traveler Photo Contest

Πηγή: Twistedsifter

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Το dim/art στο facebook


Οι εμμονές του Andy

0
0

Ο Andy Calabozo γεννήθηκε στο Καράκας (Βενεζουέλα) και ζει στην Πορτογαλία. Έχει μια έφεση προς το παράξενο, το αλλόκοτο, την παραμόρφωση και τον αποκρυφισμό. Στο έργο του διακρίνονται έντονα στοιχεία του «λαϊκού σουρεαλισμού» της προκολομβιανής παράδοσης της Λατινικής Αμερικής, αφομοιωμένα και ενσωματωμένα στο προσωπικό στιλ του. Ο Andy Calabozo φαίνεται να ξαναπιάνει με μυστικιστική εμμονή το νήμα και να διερευνά τη λαϊκή παράδοση και την «πρωτόγονη» τέχνη με τον ίδιο τρόπο και —ως ένα βαθμό— για τους ίδιους λόγους που τη διερεύνησαν και οι σουρεαλιστές, με μια γενναία δόση acid trip ψυχεδέλειας.

00

m mn tumblr_m66zrufp3M1rs25xlo1_500 tumblr_mw0u1rjO5n1rs25xlo1_500 tumblr_mzgm9w4P061rs25xlo1_500 tumblr_n2jnmnXLY21rs25xlo1_500 tumblr_n2wyu2BM5f1rs25xlo1_500 tumblr_n2wyw0ok7A1rs25xlo1_500 tumblr_n5hh30zGjk1rs25xlo1_500 tumblr_n6ay59Jqp71rs25xlo1_500 tumblr_n8l8ui8Njx1rs25xlo3_r1_500 tumblr_n9ugzy6zno1rs25xlo1_500 tumblr_neu7faAepA1rs25xlo1_500 tumblr_nf1mq3uuXF1rs25xlo1_500 4027461799_eedc8d1859_b 5027416329_fbbe722816_b 5028031838_d4fc1f4495_b 5028032510_2724462c8a_b 5028032868_b135044952_b 5028033120_a1b54d94d5_b 5028076614_9353f558e0_b 5028078338_bb79d64366_b 6187688354_12e0fa959d_b 6277826939_8f1f3a7c78_b 6963014500_1c428cd7a2_k 7933261164_3f7aa94a91_o 8189134528_076373e804_o 8194587542_71e7df5a52_o 8229097947_55d020577d_o 8253940852_813e4cb1bc_o 8353319068_3d60b77979_o 13197669975_8f7ef14eea_o 14888258572_43cc62c38b_k 16008939202_85d3e194eb_o z1 z2 z3 z4 z5

Ο Andy στο tumblr
Ο Andy στο flickr

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Το dim/art στο facebook


Αντίο Μαίρη Έλεν Μαρκ

0
0

Mary Ellen Mark

—της Stucano CLoser—

Μια παθιασμένη, σπουδαία εκπρόσωπος της φωτογραφικής τέχνης έφυγε από τη ζωή. Η Αμερικανίδα Μαίρη Έλεν Μαρκ πέθανε τη Δευτέρα 25 του μήνα στο Μανχάταν σε ηλικία 75 ετών. Αν και σοβαρά άρρωστη, δούλευε σχεδόν μέχρι την τελευταία μέρα. Για τη Μαρκ, η φωτογραφία ήταν χαρά και πάθος. «Ήταν συγκλονιστικό όταν πρωτοβγήκα για να κάνω φωτογραφία δρόμου — η αίσθηση τού να ψάχνεις ανά πάσα στιγμή αυτό που μπορεί να συμβεί», έλεγε.

Νέα Υόρκη:

200J-048-24A 202E-008-019 205K-007-34A 223X-057-033 225Z-074-004 229V-008-008 239D-022-023 401Y-021-019 402J-019-016 402L-010-025 402L-017-02A 404Y-022-007 405H-024-012 406O-030-013 409K-016-069 409U-020-018 411W-003-011 412F-002-008 412F-003-002 412U-014-016 412V-008-024 604I-261-15B 604I-333-024 705K-003-009 705S-007-007

Πράγματι, η Μαρκ φωτογράφισε πρόσωπα σε δρόμους πάμπολλων χωρών. Πρόσωπα ανθρώπων κοινωνικά απόβλητων, των πιο άτυχων της ζωής. Πόρνες, τοξικομανείς, άστεγοι, παιδιά του δρόμου αποτέλεσαν τα οικουμενικά της θέματα. Αλλά η Μαρκ δεν αρκέστηκε ποτέ στην απλή αποτύπωση. Ήταν πασίγνωστη η σχέση που ανέπτυσσε με τα πρόσωπα που φωτογράφιζε: για το περίφημο άλμπουμ της Falkland Road (1984) πέρασε τρεις μήνες κοντά στις πόρνες ενός δρόμου στη Βομβάη:

300D-001-001 300D-001-002 300D-001-003 300D-001-004 Alleyway behind Falkland Road. 300D-001-006 300D-001-007 300D-001-008 300D-001-009 300D-001-010 300D-001-011 300D-001-012 300D-001-013 300D-001-014 300D-001-015 300D-001-016 300D-001-017 300D-001-018 300D-001-019 300D-001-020 300D-002-021 300D-002-022 300D-002-023 300D-002-024 300D-002-025 300D-002-026 300D-002-027 300D-002-028 300D-002-029 300D-002-030 300D-002-031 300D-002-032 300D-002-033 300D-002-034 300D-002-035 300D-002-036 300D-002-037 300D-002-038 300D-002-039 300D-002-040 300D-003-041 300D-003-042 300D-003-043 300D-003-044 300D-003-045 300D-003-046 300D-003-047 300D-003-048 300D-003-049 300D-003-050 300D-003-051 300D-003-052 300D-003-053 300D-003-054 300D-003-055 300D-003-056 300D-003-057 300D-003-058 300D-003-059 300D-003-060 300D-004-061 300D-004-062 300D-004-063 300D-004-064 300D-004-065 300D-004-068 300D-004-070 300D-005-099 300D-007-126 300D-120-007 300D-123-017 300D-125-001 300D-125-007 300D-128-020 300D-147-004 300D-160-008

Για το Ward 81 (1979) έμεινε έξι βδομάδες στην γυναικεία πτέρυγα της ψυχιατρικής κλινικής του Όρεγκον:

300B-001-022 300B-002-037 300B-003-24A 300B-004-033 300B-005-13A 300B-006-036 300B-007-017 300B-008-008 300B-008-029 300B-009-026 300B-010-025 300B-011-005 300B-012-29A 300B-013-16A 300B-014-033 300B-015-024 300B-016-035 300B-017-028 300B-018-024 300B-019-032 300B-019-035 300B-020-010 300B-021-025 300B-022-019 300B-023-025 300B-024-028 300B-025-026 300B-026-13A 300B-027-030 300B-028-010 300B-029-005 300B-029-020 300B-030-023 300B-031-033 300B-032-18A 300B-033-07A 300B-034-035 300B-035-09A 300B-036-019 300B-037-004 300B-038-013 300B-039-030 300B-040-022 300B-041-014 300B-041-021 300B-041-034 300B-042-010 300B-043-03A 300B-043-09A 300B-044-002 300B-044-012 300B-045-014 300B-046-031 300B-047-011 300B-048-030 300B-049-034 300B-050-004 300B-051-005 300B-052-027 300B-053-028 300B-054-22A 300B-055-029 300B-055-030 300B-056-013 300B-057-003 300B-057-36A 300B-058-005 300B-059-023 300B-060-037 300B-061-028 300B-062-021 300B-063-027 300B-064-001 300B-065-025 300B-066-008 300B-067-024 300B-068-025 300B-069-011 300B-069-026 300B-070-006 300B-070-022 300B-071-009 300B-072-032 300B-073-15A 300B-074-034 300B-074-035 300B-106-28A 300B-117-022_pn 300B-165-034_pn 300B-182-13A_pn 300B-191-14A_pn 300B-024-025_pn 300B-214-004_pn 300B-224-15A_pn 300B-280-030_pn 300B-309-036_pn

Το project της με τίτλο Street kids εξελίχθηκε σε ταινία, το Streetwise, που παρακολουθεί για μήνες μια ομάδα άστεγα παιδιά του Σιάτλ, και κυρίως τη 14χρονη (διάσημη, πλέον) Tiny.

150526-maryellen-mark-streetwise-01 150526-maryellen-mark-streetwise-02 150526-maryellen-mark-streetwise-03 150526-maryellen-mark-streetwise-04 150526-maryellen-mark-streetwise-05

Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της τέχνης της είναι η καθαρότητα και η φαινομενική απλότητα της εικόνας. «Μου αρέσουν τα αληθινά πράγματα», έλεγε. «Οι καλύτερες ιδέες είναι πράγματα που δεν είναι περίπλοκα». Παρόλο που συνεργάστηκε με μεγάλους σκηνοθέτες φωτογραφίζοντας τα γυρίσματα σπουδαίων ταινιών (Αποκάλυψη τώρα!, Κατς 22, Σατυρικόν), η Μαρκ δεν έπαψε ποτέ να ενδιαφέρεται για το τι συμβαίνει στις παρυφές της κοινωνίας. «Οι εμμονές μας παραμένουν λίγο πολύ οι ίδιες σε όλη μας τη ζωή. Η δικιά μου είναι οι άνθρωποι».

01 02 03 04 05 07 08 09 10

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Το dim/art στο facebook


Ιερέας εναντίον Τέχνης

0
0

—της Μαριλένας Αστραπέλλου—

Ύστερα από καταγγελία ιερωμένου, η ζωντανή τοιχογραφία Stills του βέλγου καλλιτέχνη Κρις Βερντόνκ, κρίνεται άσεμνη επειδή δυο γυμνοί άνθρωποι προβάλλονται σε τοίχους της πόλης.

kris-verdonck_1388x720

Kris Verdonck

Αθήνα, 2015. Το γράφουμε για να το θυμόμαστε γιατί, μετά από τις ανεκδιήγητες σκηνές που εκτυλίχτηκαν με την περιφορά του σκηνώματος της Αγίας Βαρβάρας, μαθαίνουμε ότι η προβολή του έργου τέχνης, «Stills», του Κρις Βερντόνκ διακόπηκε έπειτα από καταγγελία ενός ιερωμένου ο οποίος ενοχλήθηκε από το περιεχόμενό του.

Το συγκεκριμένο έργο του βέλγου καλλιτέχνη προβαλλόταν από τις 21 Μαΐου στην πλατεία Κλαυθμώνος, συγκεκριμένα σε πάρκινγκ στη συμβολή των οδών Παρνασσού και Παπαρηγοπούλου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Fast Forward Festival 2 της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών. Από τις 22.00-1.00 έδειχνε έναν γυμνό άνδρα και μια γυναίκα οι οποίοι έτσι όπως προβάλλονταν σε υπερφυσικό μέγεθος έμοιαζαν σαν δυο τεράστια, κινούμενα γλυπτά εγκλωβισμένα μέσα στο κτίριο. Ηταν δυο άνθρωποι εντελώς απομονωμένοι οι οποίοι κινούνταν βάσει μιας παράλληλης χορογραφίας, με τα σώματά τους καλυμμένα από τατουάζ να γίνονται ένα με τα γκράφιτι του τοίχου, τα οποία είχαν αποτελέσει εξαρχής την έμπνευση για τον καλλιτέχνη.

Ο ιερωμένος που περνούσε από την πλατεία Κλαυθμώνος, προφανώς τη Δευτέρα το βράδυ, δεδομένου ότι η καταγγελία έγινε την Τρίτη που μας πέρασε, θεώρησε ότι το έργο αποτελεί προσβολή της δημοσίας αιδούς. Βάσει του νόμου 5060/ 1931 «Περί τύπου, προσβολών της τιμής εν γένει και άλλων σχετικών διατάξεων»,  η καταγγελία του έπρεπε να ληφθεί σοβαρά υπόψη και η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών να συμμορφωθεί με το γράμμα του (προπολεμικού) νόμου.

«Ο ίδιος νόμος ισχύει αν δείξεις πορνό και αν προβάλλεις ένα σύγχρονο έργο τέχνης. Δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός. Τα ‘Stills’ πέρα από την καλλιτεχνική τους αξία έχουν μια κοινωνική και πολιτική διάσταση έτσι όμως μοιάζουν με τα παραμορφωμένα είδωλα των κατοίκων της πόλης, που ασφυκτιούν. Ήρθε η στιγμή να ανοίξουμε ένα δημόσιο διάλογο για την ελευθερία της καλλιτεχνικής έκφρασης. Η δημόσια τέχνη είναι ιδανικός χώρος» λέει η Κάτια Αρφαρά, καλλιτεχνική διευθύντρια του Fast Forward Festival.

Από την πλευρά της η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών εξέδωσε δελτίο Τύπου όπου αναφέρει:  «Είμαστε αντίθετοι σε αυτή τη λογική αντιμετώπισης ενός έργου τέχνης. Το γυμνό αποτελεί στοιχείο καλλιτεχνικής έκφρασης, δεν είναι χυδαίο ούτε άσεμνο.

Λυπόμαστε που 12 χρόνια μετά το Outlook, συζητάμε ακόμα αν είναι προσβλητικό το γυμνό σε ένα σύγχρονο έργο τέχνης. Ας αναλογιστεί ο καθένας μας τι είναι χυδαίο, τι θα έπρεπε να μας ενοχλεί πιο πολύ, η εικόνα γυμνών ανθρώπων που προβάλλονται σε ένα τοίχο πάρκινγκ της πλατείας Κλαυθμώνος ή η καθημερινότητα εξαθλιωμένων ανθρώπων που ζουν στην κάτω μεριά της πλατείας. Πώς κρίνεται τι είναι επιτρεπτό και τι όχι; Αυτό που πρέπει να συζητηθεί είναι πώς οριοθετείται το άσεμνο σε ένα έργο τέχνης. Γιατί αφορά μόνο τη σύγχρονη τέχνη και δεν υπάρχει κανένα αντίστοιχο θέμα προσβολής δημοσίας αιδούς σε αρχαία ή αναγεννησιακά έργα; Είναι καιρός πια να συζητήσουμε για την ελευθερία της καλλιτεχνικής έκφρασης στον δημόσιο χώρο».

Το δεύτερο έργο Βέρντονκ, σε ένα άλλο πάρκινγκ επί της οδού Σίνα 8 και Βησσαρίωνος θα προβάλλεται μέχρι την προβλεπόμενη ημερομηνία, 31 Μαϊου, εκτός και αν κάποιος άλλος πιστός σκανδαλιστεί από το «άσεμνο» περιεχόμενο. Μέχρι τότε, παραθέτουμε μια παλαιότερη τοποθέτηση του ποιητή και καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Νάσου Βαγενά, εδώ στο Βήμα, για την περίπτωση της Εύας Στεφανή και του «Εθνικού της Υμνου» στην Art-Athina του 2007.

«.. ακόμη και αν δεχθούμε ότι το έργο της Στεφανή είναι άσεμνο (σύμφωνα με τον νόμο με τον οποίο θα δικαστεί, που είναι ο νόμος 5060 του 1931), αναμφίβολα —αν κρίνει κανείς από τις περιγραφές των κατηγόρων του— είναι πολύ λιγότερο άσεμνο από τις ταινίες σκληρού πορνό που προβάλλονται σε κεντρικούς κινηματογράφους (δηλαδή, σε δημόσιους χώρους) ή από την τηλεόραση (και όχι μόνο σε κανάλια συνδρομητικά).

Είναι λιγότερο άσεμνο από εξώφυλλα «ερωτικών» εντύπων αναρτημένων σε περίπτερα ή από τη διαγωγή ιδιοκτητών και διευθυντών εφημερίδων που με τις ‘καυτές’ αγγελίες τις οποίες εμπορεύονται (πολλές από τις οποίες παραβιάζουν τον νόμο όχι μόνο με τα σημαινόμενά τους αλλά και με τα σημαίνοντα) παρέχουν «διευκόλυνση σε αλλότρια ακολασία», η οποία απαγορεύεται από τον νόμο. Με άλλα λόγια, η έννοια του άσεμνου στη σημερινή κοινωνία μας δεν είναι η ίδια με εκείνη που είχε στον νου του ο νομοθέτης του 1931, ο νόμος του οποίου έχει ατονήσει, αν δεν έχει ουσιαστικά καταργηθεί».

Πηγή: Το Βήμα

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Ελευθερία λόγου / δικαιώματα

Το dim/art στο facebook


Free vaginas / vaginas for free

0
0

—της Μαρίλυς Αργυροκαστρίτη—

Πολύς λόγος έχει γινει τελευταια για την παρουσιαση του Richard Prince στην Gagosian, με την οποία εκπροσωπηθηκε η γκαλερι στην Frieze, μια απο τις μεγαλύτερες foire στον κοσμο. Το έργο το οποίο πρωτοπαρουσιάστηκε πέρσι το φθινόπωρο αποτελείται από ίνσταγκραμ φωτογραφίες γνωστών και άγνωστων γυναικών, διανθισμένες με σχόλια από κάτω του καλλιτέχνη, επιπέδου φτηνού καμακιού. Όταν πρωτοεμφανιστηκε το έργο, ξεσήκωσε αντιδράσεις από κριτικούς της τέχνης αλλά και άλλους καλλιτέχνες κυρίως για ζητήματα copyright, καθώς οι εικόνες οι οποίες δεν είχαν παραχθει από τον ίδιο τον καλλιτέχνη πωλούνταν τότε 40.000 ευρώ ενώ στη foire έφτασαν να πωλούνται ακόμα και για 90.000 ευρώ. Το έργο άτσαλα προσπαθεί να ενταχθεί από τον καλλιτέχνη στο πλαισιο της post internet art και να περάσει για τρολάρισμα και κριτική ενός συστήματος. Η αλήθεια είναι όμως ότι πρόκειται για καθαρά σεξιστική οπτική από πλευράς του και καθόλου κριτική του βλέμματος του θεατή και δη του αρσενικού θεατή. Την ίδια στιγμή που πολλές γυναίκες καλλιτέχνες παγκοσμίως παράγουν τέχνη τόσο post internet art όσο και social media art  και δεν βρίσκουν γκαλερί ούτε να κοιτάξει τα έργα τους, ο Prince απευθυνόμενος σε ένα λευκό κοινό συλλεκτών όχι μόνο βρίσκει δίαυλο μέσω του οποίου δείχνει την δουλειά του αλλά και βγάζει πολλά χρήματα εκμεταλλευόμενος φωτογραφίες και έργα που δεν είναι δικά του σαν άλλα ready made. Πολλοί μπορεί να βρουν την κριτική μέσα στο έργο του, τον λόγο που ενσωματώνει στην εικόνα, την αποκάλυψη της διαδικτυακής υποκουλτούρας. Όλα χωράνε μέσα σε αυτό. Αλλά  το θέμα είναι ότι εκείνος με τέτοια προκάλυψη μπορεί και πουλάει τις εκτυπωμένες σε καμβάδες φωτογραφίες για 90.000 ευρώ.

2014 Gagosian Prinse installation

Richard Prince, Gagosian 2014

Αυτό επιλύθηκε  βεβαίως σε καποιο βαθμό από τις Suicide Girls. Πήραν τις φωτογραφίες τους που είχαν χρησιμοποιηθεί και άρχισαν να τις πουλάνε για 90 δολλάρια ελπίζοντας να ρίξουν την τιμή των φωτογραφιών που πουλάει ο Prince. Το σύστημα όμως έχει τον τρόπο να πουλήσει το ηδονοβλεπτικό όραμα του Πρινς εφόσον αυτός είναι ο εκλεκτός του.

4c0b1204fae43d3f5ad2ce661a5a7272

Suicide Girls

Όταν είδα για πρωτη φορα αυτό το έργο, σκέφτηκα τα έργα που κάνουν γυναίκες αυτοφωτογραφιζόμενες, όπως η Hester L. Scheurwater που, προβάλλοντας τον εαυτό της σε προκλητικές πόζες, έχει βιώσει ακόμα και τον αποκλεισμό από το facebook γι’αυτό καθώς εκεί ανέβαζε τις selfies της, σε μια προσπαθεια υποκειμενικότητας. Δεν νομίζω ότι η Scheurwater θα μπορούσε να εκθέσει στην Gagosian. Ούτε να πουλήσει τα έργα της σε αυτες τις τιμές. Η γυναίκα που προσφέρει την αυτοεικόνα της δεν περιέχει την ηδονοβλεψία του ανδρικού βλέμματος, έχει αποδεσμευτεί από αυτό κι αυτή η χειραφέτηση φαίνεται δεν αρέσει, δεν πουλάει.

Hester L. Scheurwater

Hester L. Scheurwater

Πουλάει μόνο η εικόνα που, χωνεμένη μέσα από γνώριμα μοτίβα και ένα ωραίο θεωρητικό περιτύλιγμα, μπορεί να ανατροφοδοτήσει την ισχύουσα οπτική. Ακόμα και τη στεγνή βία, παρ’ όλο που κατακρίνεται, όταν προβάλλεται όλοι ανοίγουν ορθάνοιτα τα μάτια τους για την καταναλώσουν. Αλλά το αιδοίο μιας γυναίκας, όταν εκείνη το προβάλλει αυτοβούλως με τους συμβολισμούς που εκείνη του αποδίδει και την ταυτότητα που εκείνη επιθυμεί να έχει, είναι κατακριτέο — μέχρι να έλθει ένας άντρας να το αντικειμενοποιήσει και πάλι και να αποκαταστήσει τη μέχρι στιγμής ιστορικότητα του.

Νομίζαμε ότι έχουμε λύσει αυτά τα ζητήματα αλλά κατά μεσο όρο οι γυναίκες καταλαμβάνουν ακόμα μόνο ένα 10% των εκθέσεων κάθε σεζόν, παρ’ όλο που η πλειοψηφία τώρα πια των φοιτητών σε σχολές τέχνης είναι γυναίκες. Ακόμα η έκθεση του γυναικείου σώματος και η γυναικεία άποψη στην παραγωγή έργου τέχνης είναι αποδεκτή μόνον όταν αφορά σε εκπόρνευση — το πως βλέπει ένα τρίτος το σώμα αυτό—, αλλιώς οι ενδιάμεσοι δεν το προβάλλουν. Ο «προαγωγός»  Richard  Prince πληρώνεται αναλόγως για τις υπηρεσίες του και το ίδιο το αντικείμενο της αγοραπωλησίας είναι και πάλι ριγμένο. Ελεύθερα αιδοία / τσάμπα αιδοία.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Το dim/art στο facebook


Το Μέσο είναι το Mέσο

0
0

—της Δωροθέας Κοντελετζίδου*—

Θα μπορούσε να είναι «πολιτική» δήλωση, θα μπορούσε να είναι «εμπορική» δήλωση αλλά όχι: πρόκειται για «θεωρητική» δήλωση. Ο λόγος για τη Γιάννα Γραμματοπούλου, Πρόεδρο του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αιθουσών Τέχνης, η οποία δηλώνει ευθαρσώς στην Athens Voice ότι το ενδιαφέρον των καλλιτεχνών για τη video art έχει ατονήσει, όχι μόνο λόγω της οικονομικής κρίσης αλλά και γιατί είναι πολύ εύκολο να ασχοληθεί κάποιος με το βίντεο! Η επιστροφή, λοιπόν, σε παραδοσιακές μορφές (sic) —ζωγραφική σε τελάρο, γλυπτική— θεωρείται σύμφωνα με τη Γιάννα Γραμματοπούλου προφανώς η μοναδική μορφή (sic) έκφρασης —συμπληρώνω— η οποία είναι δύσκολη γι’ αυτό και υπερισχύει στη φετινή Art Athina.

Και για μια ακόμα φορά ακυρώσαμε, ελαφρά τη καρδία, τον Wolf Vostell, τον June Paik, τον Bruce Nauman, τον Bill Viola,  τον Tony Ousler και πληθώρα άλλων καλλιτεχνών, εντός και εκτός συνόρων, με την ίδια ευκολία που ακυρώνουμε ό,τι αγνοούμε.

Δεν αρκεί όμως μόνο αυτό· η εμπορική καταγωγή που έχει εξελιχθεί και σε «θεωρητική» τοποθετείται και για τη ζωγραφική σε τελάρο. Υποδεικνύει, εμμέσως πλην σαφώς, ότι ζωγραφική είναι η ζωγραφική είναι σε τελάρο! Και εδώ, θα μου επιτρέψετε να κάνω και μια παραγγελία: ναι, να είναι μικρά τελάρα, κυρίως παραστατικά, για να πωληθούν ευκολότερα. Αλλά κυρίως, επιθυμώ να παραγγείλω ένα μανιφέστο, αυτό της «Ρητορικής Παντός Πολιτικού Καιρού».

* Η Δρ. Δωροθέα Κοντελετζίδου είναι ιστορικός/θεωρητικός τέχνης

Το 1967, στο πλαίσιο ενός workshop του δημόσιου τηλεοπτικού σταθμού της Βοστόνης με αντικείμενο την τηλεόραση ως μέσο καλλιτεχνικής δημιουργίας, έξι καλλιτέχνες προσκλήθηκαν να συνεργαστούν με τεχνικούς της τηλεόρασης και να δημιουργήσουν ένα κοινό πρότζεκτ με τίτλο: «Το Μέσο είναι το Μέσο» («The Medium is the Medium»): Aldo Tambellini, Thomas Tadlock, Allan Kaprow, James Seawright, Otto Piene, Nam June Paik.

* * *

sweatbelgrade-640x360

Εικόμα εξωφύλλου: Video painting στο Dis-Patch Festival, Βελιγράδι 2010

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Το dim/art στο facebook



Τζεφ Μπρίτζες, φωτογράφος

0
0

–του Γιώργου Θεοχάρη–

Τζεφ Μπρίτζες: The Dude. Δεν είναι πολλοί οι ηθοποιοί που τυγχάνουν καθολικής αποδοχής· ο Μπρίτζες είναι αναμφισβήτητα ένας από αυτούς. Έχει προταθεί έξι φορές για το Όσκαρ και το έχει κερδίσει μία φορά (για το “Crazy Heart”, 2009). Έχει επίσης ασχοληθεί με την παραγωγή. Και, βέβαια, τραγουδάει πολύ καλά. Και παίζει κιθάρα. Και πιάνο. Δεν είναι μόνο ερμηνευτής· γράφει κιόλας. Γνωστά όλ’ αυτά, λίγο-πολύ. Η πλέον άγνωστη από τις ιδιότητές του πρέπει να είναι εκείνη του φωτογράφου.

Η φωτογραφία ήταν το χόμπι του από παιδί, αλλά τα πράγματα σοβάρεψαν το 1984, όταν η σύζυγός του τού έκανε δώρο μία Widelux F8. Την ίδια χρονιά γυριζόταν η ταινία “Starman”, στην οποία πρωταγωνιστούσε, μαζί με την Κάρεν Άλεν. Ο Μπρίτζες έπαιρνε τη μηχανή στα γυρίσματα  και τραβούσε  στιγμιότυπα χωρίς κανένα πρόγραμμα, για την προσωπική του ευχαρίστηση. Η Άλεν, βλέποντας κάποιες φωτογραφίες, έριξε την ιδέα να βγει ένα βιβλίο σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, για τους ηθοποιούς και τα μέλη του συνεργείου. Η ιδέα άρεσε στον Μπρίτζες και την υλοποίησε. Έκτοτε, έχει απαθανατίσει στιγμές από τα γυρίσματα σχεδόν όλων των ταινιών που έχει συμμετάσχει, εκδίδοντας πάντα στο τέλος ένα βιβλιαράκι που το χαρίζει στους εμπλεκόμενους. Πολλές από τις φωτογραφίες αυτές τις ανεβάζει και στην ιστοσελίδα του (www.jeffbridges.com). Επίσης, το 2003 κυκλοφόρησε μια ανθολογία των φωτογραφιών σε ένα βιβλίο με τίτλο Pictures: Photographs by Jeff Bridges.

Οι φωτογραφίες του, πέρα από το να μας δίνουν εικόνες πίσω από τις κάμερες (ένα θέμα ανέκαθεν δημοφιλές στους κύκλους των κινηματογραφόφιλων), γεγονός που αυτομάτως τις καθιστά ιστορικά ντοκουμέντα, έχουν και καλλιτεχνική αξία. Ο Τζεφ είναι καλός φωτογράφος!

Αναφερόμενος στην ενασχόλησή του με τη φωτογραφία στο βιβλίο του, ο Μπρίτζες λέει ότι κόλλησε το μικρόβιο όταν πήγαινε γυμνάσιο. Για τις φωτογραφίες στα γυρίσματα, λέει ότι δεν πρόκειται για εμμονή: οι περισσότεροι άνθρωποι φωτογραφίζουν τον περίγυρό τους, τον μικρόκοσμό τους. Από τη στιγμή που ο ίδιος ουσιαστικά μεγάλωσε στα κινηματογραφικά πλατό, ήταν φυσικό οι περισσότερες φωτογραφίες του να έχουν ως θέμα τους τα γυρίσματα. Για την αγαπημένη του Widelux F8, γράφει:

«Η Widelux είναι άστατη ερωμένη· το σκόπευτρό της δεν είναι ακριβές, και δεν υπάρχει χειροκίνητη εστίαση, έτσι υπάρχει μια αυθαιρεσία στην όλη διαδικασία, μια ιδιότροπη ιδιότητα. Μου αρέσει αυτό. Είναι κάτι που επιδιώκω σε κάθε τι που κάνω – μια έλλειψη σπουδαιότητας η οποία κάνει τα πράγματα πιο ανθρώπινα και ειλικρινή· αυτό μου δίνει τη δυνατότητα να εκμεταλλεύομαι τη στιγμή χωρίς να δίνω υπερβολική σημασία στο αποτέλεσμα. Φαίνεται πως το να μην επισκιάζω το σύμπαν είναι μία από τις θεμελιώδεις καλλιτεχνικές μου αρχές».

Πέρα από συμπαθέστατος, ο 66χρονος πλέον Τζεφ Μπρίτζες είναι τελικά ένας πολύπλευρος καλλιτέχνης. Κι εκτός όλων των άλλων, ωριμάζει υπέροχα. Respect!

01 02 03 4 05 06 07 08 09 10 11 12 13 14 15 16 17 19

Οι φωτογραφίες προέρχονται από το site του Τζεφ Μπρίτζες, όπου υπάρχουν και πολλές άλλες ακόμα.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Το dim/art στο facebook


Περπατώντας στον ουρανό

0
0

Ο γλύπτης Τζόναθαν Μπορόφσκι γεννήθηκε στη Βοστόνη το 1942 και ζει στο Μέιν και είναι γνωστός για τα δημόσια, μεγάλων διαστάσεων, γλυπτά του (ιδίως τις σειρές Hammering Men και Walking Men) που έχουν τοποθετηθεί σε πολλές πόλεις του κόσμου. Η τελευταία του (από το 2006 και εξής) σειρά έχει τίτλο Walking to the Sky: στα ατσάλινα, ύψους τριάντα μέτρων γλυπτά, πέρα από τις ανθρώπινες μορφές που βαδίζουν πάνω στον ατσάλινο στύλο προς τον ουρανό, «συμμετέχουν» και στατικές φιγούρες θεατών, στη βάση του έργου, που λειτουργούν ως μια δεύτερη, μεταφορική γέφυρα, αυτή τη φορά ανάμεσα στο ίδιο το γλυπτό και στους «πραγματικούς» ανθρώπους-θεατές του.

jonathan_borofsky_1_20130218_1650731069 jonathan_borofsky_4_20130218_1316329113 jonathan_borofsky_5_20130218_1610926337 jonathan_borofsky_7_20130218_1488867889 jonathan_borofsky_9_20130218_1087591494 jonathan_borofsky_12_20130218_1176071475 jonathan_borofsky_13_20130218_1838701088 jonathan_borofsky_16_20130218_1211563642 jonathan_borofsky_18_20130218_1716237431 jonathan_borofsky_19_20130218_2025557423

Πηγή: juxtapoz

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Το dim/art στο facebook


Δυο ποτάμια

0
0

—του Γιώργου Τσακνιά—

Επί τέσσερα χρόνια η αμερικανίδα φωτογράφος Κάρολιν Ντρέικ κατέγραφε την περιοχή των ποταμών Αμού Ντάρια και Συρ Ντάρια — του Ώξου και του Ιαξάρτη των ελληνιστικών ιστορικών πηγών. Στις όχθες και των δύο ποταμών, ο Μέγας Αλέξανδρος ίδρυσε πόλεις με το όνομά του: η «επί του Ώξου Αλεξάνδρεια» δεν έχει ταυτιστεί με βεβαιότητα· πιστεύεται ότι βρισκόταν στην περιοχή του αρχαιολογικού χώρου Άι Χανούμ, στα σύνορα του Αφγανιστάν με το Τατζικιστάν. Βορειότερα, στην όχθη του Ιαξάρτη, βρισκόταν η πιο απομακρυσμένη πόλη που πήρε το όνομα του μακεδόνα κατακτητή, η «Αλεξάνδρεια η Εσχάτη», στη θέση όπου βρίσκεται σήμερα η πόλη Κουτζάντ, στο Τατζικιστάν. Η Αλεξάνδρεια η Εσχάτη έγινε και ένας από τους πρώτους (ή τελευταίους) σταθμούς του περίφημου «δρόμου του μεταξιού», της διαδρομής των εμπόρων και των καραβανιών που για αιώνες συνέδεε την Κίνα με την Ευρώπη· η περιοχή μεταξύ των δύο ποταμών, η κοιλάδα Ζεραβσάν, ονομαζόταν Σογδιανή, και εκεί βρίσκονταν άλλοι δύο περίφημοι σταθμοί του «δρόμου του μεταξιού», οι πόλεις Σαμαρκάνδη και Μπουχάρα.

Από τις πηγές τους, στους ορεινούς όγκους του Τατζικιστάν, του Κιργιστάν και του Ουζμπεκιστάν, στις παρυφές της Δυτικής Κίνας, μέχρι την εκβολή τους στην Αράλη, ο Αμού Ντάρια και ο Συρ Ντάρια διανύουν απόσταση περίπου 2.200 χιλιομέτρων.  Ο μουσουλμανικός θρύλος λέει ότι πρόκειται για δύο από τα τέσσερα ποτάμια που οδηγούν στον παράδεισο (τα άλλα δύο είναι ο Νείλος και ο Ευφράτης).

ca_map111

khorasan

Σύντομα μετά την Οκτωβριανή επανάσταση, η περιοχή αποτέλεσε το πεδίο για ένα από τα οικονομικά πειράματα της σοβιετικής κυβέρνησης. Τεράστια αρδευτικά έργα, φράγματα και εκτροπές έγιναν προκειμένου να καλλιεργηθεί στην περιοχή βαμβάκι· το έδαφος ωστόσο παραείναι ξερό ώστε να θρέψει ένα κατεξοχήν υδρόφιλο φυτό. Το πλέον φιλόδοξο σχέδιο υιοθετήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’40 και έφερε τον μάλλον αλαζονικό τίτλο «Μεγάλη Μεταμόρφωση της Φύσης» (Βеликое Πреобразование Πрироды): επρόκειτο για μια συνολική περιβαλλοντική παρέμβαση στην περιοχή, που θα περιελάμβανε και δημιουργία δασικών εκτάσεων (κάτι αντίστοιχο έγινε στις ΗΠΑ μετά τη μεγάλη ξηρασία και τις αμμοθύελλες της δεκαετίας του ’30), τα περισσότερα έργα, ωστόσο, εγκαταλείφθηκαν μετά τον θάνατο του Στάλιν, το 1953. Εν τέλει, η Αράλη στερήθηκε τέτοιους όγκους νερού που σχεδόν ξεράθηκε, ενώ ήταν η τέταρτη μεγαλύτερη λίμνη στον κόσμο. Οι χώρες που προέκυψαν στην περιοχή από τη διάλυση της Ε.Σ.Σ.Δ. το 1991, εκτός από την άθλια κατάσταση της οικονομίας τους και τις μεταξύ τους συνοριακές διαφορές, κληρονόμησαν και ένα μεγάλο περιβαλλοντικό πρόβλημα· από την Αράλη έχει απομείνει ένα πολύ μικρό τμήμα και στην κοίτη της τώρα υπάρχει μόνο αλάτι και αμμοθύελλες.

Η σειρά «Δυο ποτάμια» ακολουθεί τον Αμού Ντάρια και τον Συρ Ντάρια από τις εκβολές τους προς τις πηγές. «Πρόκειται για τη φωτογραφική αποτύπωση ενός τόπου», λέει η Ντρέικ, «όπου οι πολιτικές σχέσεις, οι εθνικοί δεσμοί, τα κρατικά σύνορα και η φυσική γεωγραφία είναι έννοιες συγκεχυμένες· ένα εκτεταμένο οικοσύστημα, στο οποίο η φύση, το χρήμα και η ιστορία διαπλέκονται σφιχτά».

Η Ντρέικ γεννήθηκε στην Καλιφόρνια και σπούδασε Ιστορία του Πολιτισμού στο Πανεπιστήμιο Μπράουν. Την ενδιαφέρει ιδιαίτερα η καταγραφή αλλά και το πώς η ιστορία αναθεωρείται και ξαναγράφεται από την κάθε γενιά. Έχει διακριθεί αρκετές φορές, μεταξύ άλλων με τις υποτροφίες Γκούγκενχαϊμ και Φούλμπραϊτ και με το Βραβείο Λανγκ Τέιλορ. Έδρα της από το 2007 ως το 2011, την εποχή που δούλευε στο πρότζεκτ «Δύο ποτάμια», ήταν η Κωνσταντινούπλη. Σήμερα ζει και εργάζεται στην Αθήνα της Γεωργίας, στις ΗΠΑ.

01 02 03 04 05 06 07 08 09 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Το dim/art στο facebook


Οικογενειακές ιστορίες

0
0

Οι φωτογραφίες της Βικτόρια Σοροτσίνσκι καταπιάνονται με τις ανθρώπινες σχέσεις, ιδίως με τη δυναμική και τις ισορροπίες μέσα στην οικογένεια. Με τα παιδιά στο επίκεντρο, η Σοροτσίνσκι εξερευνά την αθωότητα και την οικειότητα, το πώς μεγαλώνουμε και πώς αλλάζουμε. Η ίδια λέει: «Δουλεύω με τη διαίσθηση. Ο καλλιτεχνικός μου στόχος είναι να δημιουργήσω τις συνθήκες που θα επιτρέψουν στις αποκαλυπτικές στιγμές να συμβούν μπροστά στη φωτογραφική μου μηχανή».

Η Σοροτσίνσκι γεννήθηκε στην Ουκρανία το 1979. Το 2008 αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Ζει και εργάζεται στο Βερολίνο.

1 2 4 5 6 7 8 9 10

Της Melissa Welikson / Juxtapoz | Μετάφραση για το dim/art: Γιώργος Τσακνιάς

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Το dim/art στο facebook


Τέχνη, ιστορία και πολιτική

0
0

aida exhib

Στις 18/7, στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Τόκιο ξεκίνησε μια έκθεση ειδικά για παιδιά (θα διαρκέσει μέχρι τις 12/10). Στον πυρήνα του σκεπτικού της έκθεσης βρίσκεται η αναζήτηση «άλλων τόπων» από τα παιδιά· οι «είσοδοι» για τους τόπους αυτούς είναι ακριβώς τα έργα των τεσσάρων καλλιτεχνών ή ομάδων καλλιτεχνών που συμμετέχουν. Μεταξύ αυτών, ο Μακότο Αΐντα, ο οποίος έχει γεννηθεί το 1965, είναι πρωτίστως ζωγράφος αλλά καταπιάνεται και με άλλες τεχνικές (μάνγκα, γλυπτική, βίντεο, εγκαταστάσεις) και είναι ένας από του πιο γνωστούς καλλιτέχνες της Ιαπωνίας.

Τα έργα του Μακότο Αΐντα είναι συχνά αμφιλεγόμενα. Όπως λέει ο ίδιος χαριτολογώντας, «στη χώρα μου δεν με μισούν ακριβώς, αλλά δε λες κι ότι με λατρεύουν» — πάντως γεγονός είναι ότι το κρατικό μουσείο τον κάλεσε να συμμετάσχει στην έκθεση. Δεν άργησε ωστόσο να ξεσπάσει καβγάς: το μουσείο ζήτησε από τον Αΐντα να «τροποποιήσει» (ο ίδιος μίλησε για απαίτηση να κατέβει) ένα έργο του.

Πρόκειται για μια βίντεο εγκατάσταση: στο βίντεο, ο καλλιτέχνης μιμείται τον πρωθυπουργό Σίνζο Άμπε και ζητά, σε σπασμένα αγγλικά, συγγνώμη από την Κίνα, την Κορέα και άλλες χώρες τις Ασίας που υπέστησαν τον βίαιο επεκτατισμό της Ιαπωνίας στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Κοντά στην οθόνη όπου προβάλλεται το βίντεο, ένα μεγάλο πανό με ιαπωνική καλλιγραφία σατιρίζει την πολιτική του Υπουργείο Παιδείας.

aida1

aida2

Η  επιλογή του Αΐντα να αναφερθεί στο ιμπεριαλιστικό παρελθόν της Ιαπωνίας σε μια έκθεση για παιδιά (με συνδιοργανωτή μάλιστα το Μητροπολιτικό Ίδρυμα για την Ιστορία και τον Πολιτισμό του Τόκιο) προφανώς συνδέεται με την πολιτική του εθνικιστή Σίνζο Άμπε και ειδικότερα με τη διακηρυγμένη πρόθεσή του για αναβάθμιση του ρόλου του ιαπωνικού στρατού ο οποίος, από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, περιορίζεται σε στοιχειώδη αμυντικά καθήκοντα.

Εδώ δύο παλιότερες συνεντεύξεις του Μακότο Αΐντα με αγγλικούς υπότιτλους:

* * *

Φωτογραφία εξωφύλλου: AFP PHOTO / Καζουχίρο Νόγκι

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Το dim/art στο facebook


Επόμενη στάση: Ε.Σ.Σ.Δ.

0
0

Πέρα από τις εγκαταλελειμμένες βιομηχανικές εγκαταστάσεις και τα παρατημένα μνημεία του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, ένα από τα αρχιτεκτονικά παράδοξα που συναντά κανείς στις χώρες που κάποτε αποτελούσαν την Ε.Σ.Σ.Δ. είναι οι στάσεις των λεωφορείων. Μοιάζουν εκτός τόπου και χρόνου, όχι μόνο τώρα, που δεν υπάρχει η χώρα, αλλά πάντα. Η ερμηνεία είναι ή εντελώς κουλή —τύπου τις έφτιαξαν εξωγήινοι ή είναι σημάδια που οδηγούν σε θαμμένα υπερόπλα κ.λπ.— ή εντελώς πεζή: οι στάσεις λεωφορείου ήταν ένα πεδίο όπου οι τοπικοί καλλιτέχνες μπορούσαν να εκφραστούν και να δοκιμάσουν τις ιδέες τους, χωρίς περιορισμούς. Συνειδητά ή ασυνείδητα, το καθεστώς που επέβαλε μια φοβερή μονοτονία στην αρχιτεκτονική φαίνεται πως άφησε τις στάσεις λεωφορείου ως δικλείδα ασφαλείας, για να εκτονώνεται ο δημιουργικός καλλιτεχνικός ατμός. Όπως και να ‘χει, κάπως κάποτε δημιουργήθηκε μια παράδοση να φτιάχνονται περίεργες στάσεις λεωφορείων, ενίοτε εξωφρενικά εξεζητημένες, και η παράδοση αυτή επικράτησε σε όλη την Ε.Σ.Σ.Δ., από τη Βαλτική ως τη Σιβηρία και από τον Καύκασο ως τον Αρκτικό Κύκλο.

Το 2002, ο καναδός φωτογράφος Christopher Herwig ξεκίνησε από το Λονδίνο με το ποδήλατό του για τη Στοκχόλμη (ανακάλυψε ότι παραήταν ακριβό να το φορτώσει στο αεροπλάνο, από την άλλη έπρεπε να πάει, γιατί ήταν ερωτευμένος — όχι με το ποδήλατό του αλλά με μια γυναίκα, η οποία βρισκόταν στη Στοκχόλμη). Για να μη βαριέται στο ταξίδι, αποφάσισε να τραβάει τουλάχιστον μια φωτογραφία την ώρα. Οι στάσεις των λεωφορείων ήταν ένα προφανές θέμα, μιας και υπήρχαν άφθονες. Στις χώρες της Βαλτικής, οι στάσεις απέκτησαν ξαφνικά τρομερό ενδιαφέρον (μέχρι τότε είναι η αλήθεια ότι συναντούσε μόνο ομοιόμορφες, βαρετές στάσεις).

Δώσεκα χρόνια και περίπου τριάντα χιλιάδες χιλιόμετρα αργότερα, ο Herwig δημοσίευσε το λεύκωμα Soviet Bus Stops. 

Υ.Γ. Ο Herwig  παντρεύτηκε την καλή του, η οποία εργάζεται για τον ΟΗΕ, και την ακολούθησε στο Καζακστάν και άλλες πρώην σοβιετικές χώρες.

Αμπχαζία Αμπχαζία Καζακστάν Αμπχαζία Εσθονία Σιβηρία Αρμενία Λεκορωσία Καζακστάν Λιθουανία Κιργιζία

Πηγή: The Guardian | Για το dim/art: Γιώργος Τσακνιάς

* * *

Στάσεις υπεραστικών λεωφορείων: μια φωτογραφική καταγραφή των στάσεων τωνυπεραστικών λεωφορείων στις ΗΠΑ

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Το dim/art στο facebook


Ο καλλιτέχνης ως βιωματικό υλικό

0
0

—της Δωροθέας Κοντελετζίδου*—

Η εξέλιξη της τέχνης από αναγκαίο μέσο έκφρασης μιας κοινότητας που λειτουργεί με πολιτισμικούς όρους, σε τέχνη που πραγματεύεται την πραγματικότητα, το φαντασιωσικό αλλά και επιλύνει δομικά προβλήματα σύνθεσης, επαναδιατυπώνει ερωτηματικά που αφορούν στην ιδέα αλλά και στη διαδικασία εξέλιξης αυτής της ιδέας, δηλαδή μιας τέχνης για τη τέχνη η οποία όμως απελευθερώνοντας την ύλη του έργου ακολουθεί τη διαδρομή αυτή που αρθρώνεται μέσα από τη δημιουργική πράξη.

Αυτή η δημιουργική πράξη όμως δεν υφίσταται παρά μόνο μέσα από τον προσωπικό «αγωγό» του κάθε καλλιτέχνη ο οποίος, ανάλογα με τις εμπειρίες του, τη γνώση αλλά και την επεξεργασία αυτών συνθέτει ένα έργο το οποίο, ως δυνητικό έργο τέχνης, εμπεριέχει αλλά και έχει ως στόχο τη σταθερότητα (δόμηση, σταθερά δεδομένα) η οποία όμως προκαλείται από τις αποθηκευμένες αναπαραστάσεις στον εγκέφαλο.

Κατ’ επέκταση η όποια  ιδέα δεν εξαρτάται μόνο από την αντίληψη για το πραγματικό (καθολικό) αλλά και από την εμπειρία του ατομικού (ειδικό), δηλαδή από τα συνεχή ερεθίσματα (αισθήσεις) που αποθηκεύονται στη μνήμη και συνιστούν την εμπειρία. Στο πλαίσιο αυτό ο κάθε καλλιτέχνης είναι από μόνος του ένα «βιωματικό υλικό» το οποίο διαχειρίζεται, επιλέγει να διαχειριστεί, σύμφωνα με την αντίληψη του, μια επιλεγμένη ιδέα.

Χρήστος Βενέτης, Αναιμικά αρχεία, 2013

Χρήστος Βενέτης, Αναιμικά αρχεία, 2013

Το ερώτημα που τίθεται, λοιπόν, είναι: η επιλεγμένη αυτή ιδέα που προκύπτει από την αντίληψη δύναται να λειτουργήσει  και ως θεραπεία; Ως «κάθαρση;» Θα απαντήσω βιωματικά, διαμέσου, δηλαδή, των πολλαπλών συζητήσεων με καλλιτέχνες οι οποίοι μιλώντας για το έργο τους κατέληγαν σε μια μοναδική στιγμή: Αυτή της «εξομολόγησης» προς τον εαυτό τους που συνήθως εμπεριείχε το «διάβασα, είδα, άκουσα και στη συνέχεια με απασχόλησε…» με αποτέλεσμα η μορφοποίηση του αντικειμένου να είναι το τελικό αποτέλεσμα αυτής της «εξομολόγησης». Το βιωματικό των πιο «νάρκισσων» καλλιτεχνών εκδηλώνεται, συνήθως, με μια  πιο ερμητική ματιά στο εγώ τους, στις αισθήσεις τους με αποτέλεσμα το εικαστικό αποτέλεσμα να «φαντάζει» ως μια εκ βαθέων εξομολόγηση που κοινωνείται χωρίς αιδώ, ταμπού και αναστολές. Η αντιδιαστολή έγκειται, χωρίς απαραίτητα να είναι και κανόνας, στο γεγονός ότι αυτοί οι καλλιτέχνες μιλούν λιγότερο για τη βιωματική εμπειρία τους σε σχέση με το εικαστικό τους αντικείμενο. Και στις δύο όμως περιπτώσεις η μετάπλαση της αντίληψης σε ιδέα καθιστά τη νέα πραγματικότητα πιο σταθερή από την εφήμερη.

Και σ’ αυτό το σημείο έγκειται η θεραπεία μέσω της τέχνης αφού η νέα πραγματικότητα και «πραγματικότητα» ανασύρει μια άλλη ανάγνωση από τη συνήθη, από την επιβεβλημένη, αυτή της προσωπικής «κατάθεσης», της ερμηνείας των νέων δεδομένων που προκύπτουν από τη διεργασία της αντίληψης σε ιδέα. Η σταθερότητα ως λύτρωση αλλά και βαθμιαία ως ανάγκη έκφρασης αυτής της σταθερής πραγματικότητας (αντικείμενο) η οποία αποτυπώνεται μετά από μια πολλαπλή αντίληψη του πραγματικού αντικειμένου παράγει το αντικείμενο αυτό που, δυνητικά, μπορεί να προκύψει σε έργο τέχνης.

Γιώργος Κατσάγγελος, Οικισμός Ρομά, 2014

Γιώργος Κατσάγγελος, Οικισμός Ρομά, 2014

Υπό αυτήν την έννοια μπορούμε να πούμε ότι τότε και μόνο τότε «η τέχνη για την τέχνη» αποκτά μια ιδιαίτερη αυταξία, η οποία διατυπώνεται ερήμην αλλά και εις το όνομα του τελικού αντικειμένου. Μια αυταξία που καλεί τον αναγνώστη να παραμερίσει, να «απομακρύνει» το βιωματικό του καλλιτέχνη και να αναγνώσει το ίδιο το έργο. Η κατανόηση δεν εμπεριέχει το βιωματικό του άλλου-καλλιτέχνη, η κατανόηση όμως εμπεριέχει την αντίληψη και την ιδέα του ίδιου του υποκειμένου η οποία, διαφορετική, προσκαλεί στην παραγωγή ανάγνωσης μιας νέας πραγματικότητας κάθε φορά με αποτέλεσμα η «βιβλιοθήκη του καλλιτέχνη» να παραμένει μια άγνωστη ουτοπική αλλά και γοητευτική εξερεύνηση.

* Δρ. Δωροθέα Κοντελετζίδου, ιστορικός/θεωρητικός τέχνης: «Ο καλλιτέχνης ως βιωματικό υλικό», Ζωή και Τέχνη είναι ένα, εκδ. Σαιξπηρικό, 2015, με αφορμή το 1ο Διεθνές Συμπόσιο Θεραπειών μέσω Τέχνης.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Το dim/art στο facebook



Οι τελευταίες μέρες της Ε.Σ.Σ.Δ.

0
0

Ένα ηλιόλουστο πρωί στη Μόσχα, μια δεκαοχτάχρονη πόρνη προσπαθεί να μην τραβήξει την προσοχή των αστυνομικών στο περιπολικό· άνθρωποι στέκονται υπομονετικά σε ουρές έξω από μαγαζιά· μια νοσοκόμα κάνει διάλειμμα για τσιγάρο στην τραπεζαρία του νοσοκομείου· μια γυναίκα κλαίει τη μέρα του αποτυχημένου πραξικοπήματος εναντίον του Γκορμπατσόφ· ηλικιωμένες γυναίκες επιστρέφουν άδεια μπουκάλια βότκας για να πάρουν πενταροδεκάρες· νεαροί άντρες προσπαθούν να σκοτώσουν την ώρα τους πίνοντας έξω από μια καλύβα στη Σιβηρία· δυο μάγκες χαζεύουν μια γυναίκα που παίζει ακορντεόν στην Αρμπάτ.

Οι φωτογραφίες του Peter Turnley, τραβηγμένες στη Μόσχα, το Νοβοκουζνιέτσκ και την Καλούγκα την περίοδο 1990-91, καταγράφουν τις τελευταίες μέρες της Ε.Σ.Σ.Δ. Χωρίς μελοδραματισμό, χωρίς ηρωισμούς και χωρίς τις υπεραπλουστεύσεις του «δυτικού», ο Turnley εστιάζει στα βλέμματα και κατορθώνει να διαπεράσει τη ρωσική απάθεια για να φτάσει σε αυτό που υπάρχει από κάτω: την αβεβαιότητα των ανθρώπων που ζουν μια δραματική ιστορική μετάβαση.

Ευχαριστούμε τον Διονύση Νοταράκη που μας υπέδειξε το θέμα.

01 02 03 04 05 06 07 08 09 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Το dim/art στο facebook


Γιακούζα

0
0

Φωτογραφίζοντας την ιαπωνική μαφία

—του Anton Kusters | Απόδοση για το dim/art: Γιώργος Θεοχάρης—

Το Yakuza είναι μια συλλογή φωτογραφιών που καταγράφουν τη ζωή στους κόλπους μιας κλειστής υποκουλτούρας: μιας παραδοσιακής ιαπωνικής εγκληματικής οργάνωσης η οποία ελέγχει τους δρόμους του Καμπουκίτσο (σημ.: συνοικία με έντονη νυχτερινή ζωή, γνωστή και ως «η πόλη που ποτέ δεν κοιμάται»), στην καρδιά του Τόκιο, στην Ιαπωνία.

Μετά από δεκάμηνες διαπραγματεύσεις με τους Σινσέκι, ο αδερφός μου Malik κι εγώ γίναμε οι μόνοι δυτικοί στους οποίους δόθηκε ποτέ πρόσβαση στον περίκλειστο κόσμο του οργανωμένου εγκλήματος στην Ιαπωνία.

01

Μέλη της Γιακούζα στέκουν σε παράταξη για να υποδεχθούν τους προσερχόμενους στην κηδεία του Αφεντικού Μιγιαμότο-σαν (Τόκιο, Φεβρουάριος 2011)

Στο βιβλίο, περιγράφω την περίπλοκη σχέση των μελών της οργάνωσης με την ιαπωνική κοινωνία και δείχνω τον προσωπικό τους αγώνα να ζουν ταυτόχρονα σε δύο διαφορετικούς κόσμους· κόσμους που συχνά έχουν αντικρουόμενες ηθικές αξίες.

00

Anton Kusters, Odo Yakuza Tokyo (δεύτερη έκδοση, Σεπτέμβριος 2011)

Αποδεικνύεται ότι δεν πρόκειται για μία σχέση «άσπρο-μαύρο»· αντιθέτως, οι γκρίζοι τόνοι είναι αυτοί που κυριαρχούν.

[Απόσπασμα από το συνοδευτικό κείμενο:]

Στο μπαρ του ξενοδοχείου στη Νιιγκάτα, μόλις που αρχίζω να συνειδητοποιώ την εξαιρετικά λεπτή κοινωνική αλληλεπίδραση που αδιαλείπτως λαμβάνει χώρα, τις αδιόρατες εκφράσεις των προσώπων, τις φωνές και τους επιτονισμούς, τη γλώσσα του σώματος. 

Καθώς το μπαρ εκκενώνεται για να μπορέσει ο νονός να πιει τον καφέ του με την ησυχία του, τα πάντα μοιάζουν αυστηρώς οργανωμένα, αλλά και ταυτόχρονα έρχονται απολύτως φυσιολογικά: περιέργως, δεν χρειάζεται κανείς να μου πει τι να κάνω, πού να σταθώ, πότε να μιλήσω και πότε να το βουλώσω. 

Είναι λες και κυριολεκτικά διαισθάνομαι τα όρια, τις υπόρρητες προσδοκίες, και σιγά-σιγά μαθαίνω πότε να βγαίνω στο προσκήνιο και πότε να μένω στο παρασκήνιο. Κάθομαι σε ένα τραπέζι και πίνω παγωμένο καφέ μαζί με έναν σωματοφύλακα, ο οποίος δεν παίρνει τα μάτια του από πάνω μου. Έχω την έντονη αίσθηση ότι περπατάω σε ναρκοπέδιο.

Members of the family wait outside and stand guard a restaurant where the bosses are in a dinner meeting - 2009 A view of Kabukicho, Tokyo at night - 2009 Members pose in the streets of Kabukicho, the red light district in the heart of Shinjuku, Tokyo, Japan. By always wearing tailored suits, the Yakuza attempt to spread an image of decency and conformity. But the underlying tension unmistakibly remains. Obvious influences are American gangster icons from the early 20th century, like John Dillinger - 2009 Family driver waiting for his boss to enter the car - 2009 The three highest ranking bosses of the family - the Godfather in the centre - pose for a portrait during a traditional dinner at a restaurant in Kabukicho, Tokyo - 2009 Empty meeting table, right after the initial meeting, in which we got approval to start the project - 2009 The road to Niigata mountains - 2009 Nitto-san, Souichirou's direct boss, in the back of the car, while driving to Niigata prison to go and pick up two members of the family that are being released from prison that morning, after being incarcerated for several years - 2009 Souichirou and a friend standing in front of the Godfather's car in the streets of Kabukicho, keeping an eye out - 2010 Tattooed hands with a digit missing. A traditional Japanese tattoo, as used often by the Yakuza, Is a very old and time-consuming process of manually sticking a stick with at the point several sharp inked needles in the skin. This has to happen at a precise angle (depending on skin thickness) and at a precise speed (120/minute), and this is a skill that only traditional Japanese tattoo masters possess. The result is an intricacy, a color palette and a pattern which is not possible with the modern way of tattooing with a machine.Master Tattooist Hori Sensei invites you, he does not accept regular clients. With him, completing a traditional Japanese tattoo takes about 100 hours, can cost up to $10,000, and a schedule of daily or weekly visits needs to be made. As a client, you have only a little say in the design of the tattoo. Hori Sensei determines what is best for you after taking time to talk to you and to get to know you. Only a few traditional Japanese tattoo experts are still alive today in Japan. - 2009 Yamamoto kaicho and two other members shower in an Onsen (typical Japanese bath house) after playing in a golf tournament. Both golf and frequent visits to the onsen are very popular amongst the Japanese. Nowadays, many bath houses carry signs that deny access to people who have tattoos, in an effort to stop Yakuza frequenting them - 2009 In a covert training camp, young Yakuza recruits line up every morning at 5.00 a.m. on the beach to have a moment of meditation, led by master Samurai swordsman Nakata Sensei, before they start their daily training routine of close combat fighting, bodyguard training, and knife practice - 2009 Yamamoto Kaicho, the number two boss, lies still as master Tattooist Hori Sensei completes his full body tattoo. Completing a tattoo takes about 100 hours, and a schedule of daily or weekly visits with the tattoo sensei are made. This is the second time he is being tattooed over his whole body, after the removal of his first full body tattoo severl years before. Tattoos are made by hand in a traditional way, and only few experts still possess the skill to do so - 2009 View of a temple in Asakusa, Tokyo - 2009 Yakuza street fighter aggressively showing off his tattoo in Kabukicho, Shinjuku, Tokyo - 2010 The two bosses highest in rank in the ODO family, having coffee at a hotel bar, after it has been completely cleared first, for safety reasons. Here they are flanked by several strategically positioned bodyguards - 2009 Koi fish hold great symbolic meaning in Japanese culture, and are part of many traditional Yakuza tattoos - 2009 Young prostitute in a bar showing the tattoo on her leg - 2009 Miyamoto-san in his coffin after his death, during his wake - 2010 Members paying their respects by burning incense at the makeshift altar during the traditional Japanese funeral  for Miyamoto-san - 2010 The Godfather arrives at a commemoration service for a member who has died. Car traffic is redirected and he is surrounded by bodyguards, as he steps out of the car and into the place of worship - 2009 Members of different families paying their respects at the funeral service for Miyamoto-san - 2010 The funeral service for Miyamoto-san - 2010 The Godfather rolls down his car window while leaving a commemoration service for a deceased member of the family - 2009 Blooming cherry blossoms in Tokyo  - 2011

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Το dim/art στο facebook


Η underground rockabilly σκηνή του Λονδίνου

0
0

01

Πώς η περιέργεια ενός φωτογράφου οδήγησε στη δημιουργία ενός αρχείου όπου καταγράφεται μια μυθοποιημένη μουσική (υπο)κουλτούρα

Τη δεκαετία του 1980, ενώ σπούδαζε graphic design στο Λονδίνο, ο Adrian Sensicle γνώρισε κάποιον με το ψευδώνυμο “Rockin’ Dave”, που τον μύησε στην ροκαμπίλυ σκηνή της πόλης. Ο Adrian τράβηξε πάρα πολλά μέτρα φιλμ· σήμερα, μετά από 30 χρόνια, επιστρέφει και επανεξετάζει το υλικό αυτό. Η Emily von Hoffmann (για λογαριασμό του Polarr) μίλησε μαζί του για την δουλειά του, η οποία αποτελεί πλέον ένα ντοκουμέντο της εποχής. Μετάφραση για το dim/art: Διονύσης Νοταράκης.

Emily von Hoffmann (EVH): Κάποιος ‘Rockin Dave’ υπήρξε η έμπνευσή σου γι’ αυτό το εγχείρημα. Τι τύπος ήταν και πώς βρέθηκε στην ζωή σου;

Adrian Sensicle (AS): Τον Dave τον γνώρισε η αδερφή όταν ακόμα εγώ ήμουν στο κολέγιο. Ερχόταν συχνά στο σπίτι μας, τον γνώρισαν αρκετά καλά και οι γονείς μας. Πήγαμε όλοι μαζί στον γάμο του μερικά χρόνια αργότερα. Ζούσαμε στο Νότιο Λονδίνο τότε και, όποτε ερχόμουν σπίτι στις διακοπές, πηγαίναμε μαζί στα κλαμπ. Έτσι ήρθα σε επαφή με τη ροκαμπίλυ σκηνή.

02

AS:  Τον αποκαλούσαμε πάντα Rockin’ Dave από πάντα, δεν είμαι σίγουρος γιατί χρειαζόταν αυτόν τον τίτλο· δεν ξέραμε άλλους Dave. Τέλος πάντων, εντός της οικογένειάς μου το όνομα αυτό είχε καθιερωθεί. Ήταν ένας πολύ ευθύς και προσγειωμένος τύπος. Αργότερα κατατάχτηκε στον στρατό. Σήμερα είναι πυροσβέστης. Δεν έχει πια κοκοράκι, αλλά διατηρεί την ειλικρινή του προσωπικότητα.

EVH: Μπορείς να μας πεις πως γνωρίστηκες με τα περισσότερα από τα άτομα που βλέπουμε στις φωτογραφίες; Ήσουν κυρίως παρατηρητής ή συμμέτοχος; 

03

AS: Ποτέ δεν θεώρησα τον εαυτό μου εξωτερικό παρατηρητή, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν ζούσα τη ζωή με τον τρόπο που τη ζούσαν άνθρωποι σαν τον Dave. Για την πλειονότητα των ανθρώπων που συμμετείχαν στη ροκαμπίλυ σκηνή, όλο αυτό δεν ήταν μια απλή στιλιστική επιλογή αλλά ένας τρόπος ζωής. Πολλοί μάλιστα έβγαζαν και το προς το ζην από την σκηνή. Ήμουν τακτικός επισκέπτης των σχετικών clubs του κεντρικού Λονδίνου εκείνον τον καιρό.

04

AS: Τα αυθεντικά ρούχα της δεκαετίας του 1950 ήταν εύκολο να βρεθούν και σε σχετικά προσιτές τιμές. Θυμηθείτε πως η δεκαετία του 1950 απείχε μόλις 30 χρόνια, ενώ παράλληλα δεν είχε αναπτυχθεί αυτή η βιομηχανία της νοσταλγίας που υπάρχει σήμερα, έτσι πολλά αντικείμενα απλά πετιούνταν. Δεν πήγαινα στα κλαμπ για να βγάλω φωτογραφίες, πήγαινα επειδή μου άρεσε η μουσική, το στυλ και ο χορός. Έτσι, όταν έβγαζα την μηχανή μου, δεν το έκανα ως επισκέπτης αλλά ως ένα αποδεκτό μέλος της σκηνής.

05

AS: Τα αυθεντικά ρούχα της δεκαετίας του 1950 ήταν εύκολο να βρεθούν και σε σχετικά προσιτές τιμές. Θυμηθείτε πως η δεκαετία του 1950 απείχε μόλις 30 χρόνια, ενώ παράλληλα δεν είχε αναπτυχθεί αυτή η βιομηχανία της νοσταλγίας που υπάρχει σήμερα, έτσι πολλά αντικείμενα απλά πετιούνταν. Δεν πήγαινα στα κλαμπ για να βγάλω φωτογραφίες, πήγαινα επειδή μου άρεσε η μουσική, το στυλ και ο χορός. Έτσι, όταν έβγαζα την μηχανή μου, δεν το έκανα ως επισκέπτης αλλά ως ένα αποδεκτό μέλος της σκηνής.

06

EVH: Μπορείς να περιγράψεις μερικά από τα αγαπημένα σου στέκια του Λονδίνου της εποχής;

AS: Οι χώροι δεν ήταν και τίποτα φοβερό. Οι περισσότερες βραδιές γινόταν σε pub ή club που είχαν και άλλες χρήσεις το υπόλοιπο διάστημα. Το μέρος που πήγαινα συχνότερα ήταν το The Phoenix στην Cavendish Square στο κέντρο του Λονδίνου. Ο Tom Ingram ήταν συνήθως ο DJ εκεί. Έπαιζε μουσική από βινύλια φυσικά, που ήταν δύσκολο να βρεθούν τις ημέρες πριν το eBay, το Spotify και το You Tube. Ο κόσμος πολλές φορές απλά άκουγε την μουσική.

07

AS: Η μουσική που έπαιζαν εκεί ήταν ήδη σαράντα ετών τότε, αλλά ακουγόταν καινούρια σε εμάς. Είχε μια ωμή ενέργεια σε μια εποχή που είχε ήδη αρχίσει η βιομηχανική παραγωγή της ποπ. Ήταν οι απαρχές του MTV.

Μου άρεσε επίσης το Camden Workers Social Club. Έχω την αίσθηση πως ήταν ένα Βικτωριανό κτίριο το οποίο αισθανόσουν πως είχε μείνει ανέγγιχτο από την δεκαετία του 1950. Ένα συνηθισμένο social club με βελάκια και τραπέζι μπιλιάρδου, που γινόταν κάτι πολύ ιδιαίτερο όταν οι ροκαμπίλυ το επισκέπτονταν.

08

EVH: To βιβλίο περιλαμβάνει ατάκες από τους ανθρώπους που παρουσιάζονται στις σελίδες του. Ήταν δύσκολο να εντοπίσεις αυτόν τον κόσμο

AS: Στην πραγματικότητα ήρθαν εκείνοι σε εμένα, στη σελίδα μου στο facebook για να είμαι πιο ακριβής. Πριν από δύο χρόνια μετακόμισα και χρειάστηκε να ταξινομήσω κάποια κουτιά με αρνητικά. Διαπίστωσα πως πολλοί λίγοι από τους ανθρώπους στις φωτογραφίες τις είχαν δει και έτσι ξεκίνησα την σελίδα μου  “Rockin’ London in the 1980s” με σκοπό να τις μοιραστώ.

09

ASΟ μόνος άνθρωπος από τη ροκαμπίλυ σκηνή με τον οποίον κρατούσα ακόμα επαφή ήταν ο Ντέιβ, εκείνος όμως είχε διασυνδέσεις με πολλά άτομα. Έτσι, όταν έστησα την σελίδα, του ζήτησα να το διαδώσει. Από εκεί και πέρα, κυκλοφόρησε πολύ.

Όσο ανέβαζα φωτογραφίες, οι χρήστες έκαναν ταγκ άλλους χρήστες και άνοιξε η συζήτηση για τη ροκαμπίλυ σκηνή. Ανταλλάξαμε πληροφορίες για το τι έχει κάνει ο καθένας μας κατά τις τρεις δεκαετίες που είχαν μεσολαβήσει και μάθαμε για κάποιους που είχαν πεθάνει. Μιλήσαμε με πολλή αγάπη γι’ αυτούς στα σχόλια. Η ιδέα για να στήσουμε το βιβλίο ήρθε από όλα αυτά τα σχόλια και τις συζητήσεις. Αποφάσισα να δημιουργήσω ένα αξιόπιστο αρχείο για την εποχή εκείνη, που η σκηνή του Λονδίνου ήταν ιδιαίτερα ζωντανή.

10

EVH: Αυτό ήταν το πρώτο σου μεγάλο φωτογραφικό πρότζεκτ; Το περίμενες πως οι φωτογραφίες αυτές θα αποκτούσαν τόση σημασία;

AS: Αυτές οι ροκ φωτογραφίες αποτέλεσαν την πρώτη μου ολοκληρωμένη σειρά φωτογραφιών, αλλά δεν το σκεφτόμουν έτσι τότε. Τραβούσα διαρκώς, χωρίς να σκέφτομαι ότι καταγράφω κάτι.

Το 1980 άρχισα να σπουδάζω graphic design και αγόρασα μια φωτογραφική μηχανή για τα μαθήματά μου. Η κάμερα ήταν μια μεταχειρισμένη Pentax ME Super — ήθελα κάτι εύχρηστο (η ME Super είναι ελαφρώς μικρότερη από άλλες παρόμοιες SLR μηχανές), αξιόπιστο και ανθεκτικό. Μου είχε πέσει πολλές φορές σε τσιμεντένια πατώματα χωρίς δραματικές συνέπειες, συνεπώς μπορώ να εγγυηθώ για την κατασκευή της.

11

AS:  Την αγόρασα με έναν φακό Ricoh 50mm, f/1.7. Είχε φοβερή οξύτητα, ήταν πολύ φωτεινός και ιδανικός για φωτογραφίες με μικρό βάθος πεδίου σε συναυλίες, στα κλαμπς και στον δρόμο.

Αυτά, βέβαια, πριν από την ψηφιακή φωτογραφία. Χρησιμοποιούσα έγχρωμα σλάιντς στα στούντιο του κολλεγίου. Το ασπρόμαυρο ήταν ή μόνη επιλογή μου, καθότι μπορούσα να το επεξεργαστώ ο ίδιος. Σύντομα όμως άρχισα να αγαπώ την αίσθηση της ασπρόμαυρης εικόνας. Συχνά υπό συνθήκες χαμηλού φωτισμού χρειαζόμουν σύντομη έκθεση για να πιάσω την κίνηση και έτσι άρχισα να χρησιμοποιώ το Ilford HP5 400ASA, ένα γρήγορο μεσαίου κοντράστ ασπρόμαυρο φιλμ, και για να αυξήσω την ταχύτητα ακόμα περισσότερο το πουσάριζα, ρυθμίζοντας την κάμερα στα 1600ASA.

12

AS: Προτιμούσα ανέκαθεν να φωτογραφίζω με τον διαθέσιμο φωτισμό. Στις συναυλίες ήταν εύκολο αυτό, αλλά σε πολλά κλαμπ τα φώτα ήταν αρκετά χαμηλά και έτσι πρόσθεσα ένα φλας στον εξοπλισμό μου. Προσπαθούσα να συνθέτω το κάδρο κατά τη στιγμή της λήψης, κι έτσι οι φωτογραφίες αναπαράγονται ως επί το πλείστον ακροπάριστες, κι έτσι θα συμπεριληφθούν και στο βιβλίο.

EVH: Από όλες αυτές τις φωτογραφίες ξεχωρίζεις κάποιες; Αν ναι, μπορείς να θυμηθείς τις συνθήκες στις οποίες τις τράβηξες;

13

AS: Τείνουμε να ξεχνάμε τη σημαντικότερη διαφορά ανάμεσα στην χρήση φιλμ και ψηφιακής μηχανής: με το φιλμ δεν ήσουν ποτέ σίγουρος για το τι είχες τραβήξει, παρά μόνο όταν ήταν πια πολύ αργά για να το αλλάξεις. Μερικές φορές περνούσαν εβδομάδες από τη στιγμή που τράβηξα τις φωτογραφίες μέχρι τη στιγμή που τις έβλεπα στα contact. Πολλές από αυτές ήταν έκπληξη για μένα. Έχω μια στοίβα φωτογραφίες που αγάπησα από την εποχή, μερικές εξαιτίας των ανθρώπων που απεικονίζονται, μερικές επειδή αποτυπώνουν τη στιγμή και μερικές επειδή πιστεύω πως είναι φωτογραφίες για τις οποίες μπορώ να είναι περήφανος.

14

AS: Για να διαλέξω τρεις: ως εικόνα η μακράν αγαπημένη μου είναι αυτή του Dave Bourne που παίζει τύμπανα για τους Red Hot ‘n’ Blue, την καλύτερη μπάντα της σκηνής τότε. Πρέπει να έσκυψα (για να την τραβήξω) όσο εκείνος καθόταν, πάντως η νοητή γραμμή της ματιάς του είναι πάνω από την δική μου. Τον έπιασα τη στιγμή που κοίταζε με προσήλωση πάνω από τα ντραμς του, η μπάντα δεν είναι στην σκηνή. Το πλήθος είναι τριγύρω του και οι θεατές στο βάθος μοιάζουν εξίσου απορροφημένοι όσο και ο ντράμερ.

Ο «Ρόκιν Ντέιβ» παρουσιάζεται σε πολλές από τις φωτογραφίες μου επειδή απλά ήταν φίλος μου, αλλά η εικόνα εκείνου και δυο άλλων που ακουμπούν πάνω στην Lincoln πρέπει να μπει στις τρεις αγαπημένες μου. Οι περισσότερες από τις φωτογραφίες είναι ρεπορταζίστικες και καμία δεν είχε περισσότερο στήσιμο από κάτι του τύπου «γρήγορα, πηγαίνετε εκεί και σταθείτε πλάι στο αυτοκίνητο».

15

AS: Το αυτοκίνητο και τα παιδιά φτιάχνουν ένα δυναμικό σχήμα. Η γωνία λήψης είναι πάλι χαμηλή. Τα πάντα στο φόντο είναι καθαρά ’80s, σαν σκηνικό.

Καθώς επιστρέφω στις φωτογραφίες και τις ξαναβλέπω, είναι προφανές ότι μερικές κοπέλες κέντρισαν το ενδιαφέρον μου. Ίσως η πιο χαρακτηριστική περίπτωση ήταν ένα πολύ όμορφο κορίτσι που λεγόταν Αnj, με φουντωτό ξανθό μαλλί. Στην φωτογραφία αυτή απεικονίζεται η Anj αλλά το ενδιαφέρον του θεατή εστιάζεται σε ένα από τα κορίτσια πίσω της, που κοιτάζει την κάμερα. Όλοι οι υπόλοιποι είναι απορροφημένοι από τον χορό.

16

AS: Χορεύουν το stroll, έναν λίγο ως πολύ «γραμμικό» χορό, που τα περισσότερα αγόρια γνωρίζουν αλλά γενικά χαρακτηριζόταν ως «γυναικείος». Τα αγόρια τσούγγριζαν τους γοφούς τους με τα κορίτσια, χόρευαν σε ζευγάρια μαζί τους και στο τέλος μπορεί να δινόταν και ένα φιλάκι.

Είναι τιμή μου που βρέθηκα εκεί τότε και είμαι πολύ τυχερός που είχα τον εξοπλισμό για να αποτυπώσω τη σκηνή σε φιλμ. Ο Dave δουλεύει με πολλούς από τους ανθρώπους που στη ροκαμπίλυ σκηνή του Λονδίνου στα ’80s, για να συγκεντρώσει αναμνήσεις από την εποχή. Έτσι, το βιβλίο θα περιέχει τόσο τα πρόσωπα όσο και τις αναμνήσεις τους.

Πηγή: Vantage

Φωτογραφίες: Adrian Sensicle

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Vintage

Το dim/art στο facebook

 


Οι βάρβαροι από τη Δύση

0
0

Οι γιαπωνέζικες ξυλογραφίες των μέσων του 19ου αιώνα που απεικονίζουν ανθρώπους και χώρες της Δύσης είναι έργα λαϊκής τέχνης που απευθύνονταν στην ανερχόμενη αστική τάξη μιας κοινωνίας απομονωμένης από τον υπόλοιπο κόσμο, η οποία επί αιώνες εξελισσόταν με τους δικούς της όρους. Ακριβώς γι’ αυτό, αποτελούν άριστο πεδίο για να δούμε πώς λειτουργεί η εικόνα του «Άλλου» στην επαφή μεταξύ πολιτισμών και τι σχέση έχει η εικόνα αυτή με την «πραγματικότητα» — ή, ακριβέστερα, με την αυτοεικόνα του «Άλλου». Με άλλα λόγια, μας θυμίζουν ότι όσο «εξωτικός» μας φαίνεται κάποιος, άλλο τόσο «εξωτικοί» του φαινόμαστε κι εμείς.

Η εικόνα που είχαν οι Ιάπωνες για τους δυτικούς το 1860

— της Shaunacy Ferro / MentalFloss | Μετάφραση για το dim/art: Διονύσης Νοταράκης—

Μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα, η Ιαπωνία ήταν ουσιαστικά μια κλειστή χώρα. Σε ελάχιστους Ιάπωνες επιτρεπόταν η έξοδος και σε ελάχιστους ξένους η είσοδος. Η κατάσταση άλλαξε το 1853, όταν οι ΗΠΑ έστειλαν τέσσερα πολεμικά πλοία να κόβουν βόλτες στον Κόλπο του Έντο, κοντά στο λιμάνι τις Γιοκοχάμα, εξαναγκάζοντας έτσι τους Ιάπωνες να εγκαινιάσουν εμπορικές σχέσεις μαζί τους.

Η κίνηση αυτή έφερε αποτελέσματα και η Ιαπωνία άρχισε σιγά σιγά να ανοίγει τα λιμάνια της. Πολλοί Ιάπωνες ωστόσο δεν είχαν δει ποτέ κάποιον δυτικό και, όπως ήταν αναμενόμενο, είχαν μεγάλη περιέργεια γι’ αυτούς τους ξένους που κατέφταναν στη χώρα τους.

Έχοντας κατά νου αυτούς τους ανθρώπους, καλλιτέχνες άρχισαν να φιλοτεχνούν ξυλογραφίες που απεικόνιζαν τους δυτικούς και τα μέρη από τα οποία προέρχονταν, καθώς επίσης και εικόνες από την ζωή στη Γιοκοχάμα μετά την έλευση των ξένων πλοίων.

Οι επονομαζόμενες «Εικόνες από την Γιοκοχάμα» κυκλοφορούσαν σαν ένα είδος tabloids και οι πηγές τους ήταν ελαφρώς επιλήψιμες. Οι περισσότεροι καλλιτέχνες εμπνέονταν από τις εφημερίδες και τα έντυπα της εποχής για να ανακαλύψουν πως ντύνονταν οι άνθρωποι σε μέρη όπως η Αγγλία και πως έμοιαζαν εξωτικές περιοχές, όπως π.χ. η Ουάσινγκτον.

Αποτυπωμένοι με τον χαρακτηριστικό γιαπωνέζικο εικονογραφικό τρόπο, άντρες και γυναίκες και πόλεις της Δύσης φαντάζουν εντελώς διαφορετικοί από την εικόνα που έχουν για αυτούς οι ίδιοι οι δυτικοί.

Ουάσινγκτον Μια Αμερικάνα και το παιδί της, 1860. Τίτλος: «Απόπλους από ένα λιμάνι της Καλιφόρνια της Αμερικής». Στην Αμερική οι άνθρωποι χαζεύουν αερόστατα όλη την ώρα! 1867 Συγκρίνετε της Αγγλία (επάνω) με την Αμερική (κάτω): είναι βασικά το ίδιο μέρος. Βόρεια Αμερική (1866). Το λιμάνι της Γιοκοχάμα, 1860. Άφιξη και αναχώρηση αμερικάνικου ατμόπλοιου, 1861. Γιοσικάζου Ουταγκάουα, Το γεύμα των πέντε εθνών 1861. (Universal History Archive/UIG via Getty Images) Βρετανός έμπορος σε εστιατόριο στη Γιοκοχάμα. Ο σερβιτόρος είναι Κινέζος και ο μάγειρας, Ταϊλανδός. (Universal History Archive/Getty Images) Άγγλοι Ο Εμπορικός Οίκος της Γιοκοχάμα, 1861 Γιοσιτόρα Ουταγκάουα, Γάλλος και γκέισα,1861. 3g08473v-813x1024 3g08474v-804x1024 3g08475v-813x1024 3g08479v-813x1024 3g08480v-822x1024 3g08481v-821x1024 3g10411v-824x1024 3g10521v-822x1024 3g10522v-826x1024 3g10541v-821x1024 3g10587v-830x1024 3g10591v-816x1024 3g10595v-805x1024 3g10597v-814x1024 3g10598v-816x1024 3g10628v-813x1024 3g10631v-823x1024 3g10702v-823x1024

Οι εικόνες προέρχονται από το MentalFloss και το Flashback, που τις πήραν από το Art Institute of Chicago, το Philadelphia Museum of Art και τη Library of Congress.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Το dim/art στο facebook


Walk this way

0
0

Γεννημένη στην Τυνησία το 1959, η γαλλίδα Sophie Bramly έπεσε μέσα στη μαρμίτα με το χιπ χοπ όταν ήταν μικρή: μόλις η νέα μουσική άρχισε να βγαίνει από τα γκέτο, η Sophie σηκώθηκε και πήγε στη Νέα Υόρκη. Από το 1981 ως το 1983, έζησε στο Μπρονξ, γνώρισε τους σημαντικότερους χιπχοπάδες —Run DMC, Beastie Boys, Bambaataa, DST, Futura 2000, Dondi and Fab Five Freddy κ.ά.— και κατέγραψε με τη φωτογραφική της μηχανή τα ξενύχτια στα κλαμπ, τις ομηρικές μάχες των MC, τον τρόπο ζωής τους, την «παράλληλη»σκηνή του γκράφιτι. Αργότερα, παρουσίασε την ευρωπαϊκή βερσιόν του MTV Raps — της θρυλικής εκπομπής που έφερε στο προσκήνιο την υποκουλτούρα των γκέτο: στο αμερικάνικο MTV Raps, για πρώτη φορά βρίσκονταν μαύροι πίσω και μπροστά από τις κάμερες.

Οι φωτογραφίες της Sophie Bramly κυκλοφόρησαν πρόσφατα από τους εκδοτικούς οίκους  Steidl και Librairie 213 σε ένα λεύκωμα με τίτλο Walk This Way. 

01 02 03 04 05 06 07 08 09 10 11

Πηγή: juxtapoz

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Το dim/art στο facebook


Viewing all 99 articles
Browse latest View live




Latest Images