1979.
Παντρεμένος.
Ένα παιδί.
Βαλτιμόρη.
Κινηματογραφιστής.
Φωτογράφος.
Διαφημιστικό πρακτορείο.
Τα ενυδρεία είναι γαμάτα.

Αυτές είναι οι πληροφορίες που δίνει για τον εαυτό του ο Tanner Almon στο προσωπικό του site. Αρκούν. Οι φωτογραφίες του, στις οποίες πρωταγωνιστούν ο ίδιος, η γυναίκα του, η κόρη τους και τα ψάρια τους, κάνοντας κυρίως σαχλαμάρες, αποτελούν μια ιδιότυπη οικογενειακή χρονομηχανή, στην οποία προσκαλούν τον θεατή· και, παραδόξως (ή και όχι), ο θεατής ενδέχεται να αισθανθεί ότι τον αφορά και ότι ναι, θέλει να συνταξιδέψει.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Μπορείς να φωτογραφίσεις κάτι που δεν υπάρχει, που λείπει; Μπορείς να απεικονίσεις την απουσία;

Οι φωτογραφίες του Christian Mader από την Ιαπωνία αναζητούν και προσπαθούν να αποτυπώσουν τη σχέση ανάμεσα στον ορατό και στον φανταστικό κόσμο — μια σχέση που ο γερμανός φωτογράφος θεωρεί πως οι Ευρωπαίοι, σε αντίθεση με τους Ιάπωνες και τους άλλους λαούς της Άπω Ανατολής, δεν την αντιλαμβάνονται. Το κενό αυτό δίνει και τον τίτλο στην ενότητα των φωτογραφιών: The missing link, ο κρίκος που λείπει.

Η μυθοπλαστική μέθοδος, το εικαστικό λεξιλόγιο και η προβληματική του Mader φέρνουν στο νου την Ιαπωνία της Sofia Coppola στο Χαμένοι στη μετάφραση. Το αν ο Mader και η Coppola κατορθώνουν να βρουν τον κρίκο που λείπει απομένει να απαντηθεί από τους θεατές του έργου τους· φαίνεται πάντως ότι ψάχνουν στο σωστό μέρος.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Στις 3 Μαρτίου έγιναν στη Vancouver Art Gallery τα εγκαίνια μιας έκθεσης με τίτλο Bombhead, η οποία εξετάζει την επίδραση της πυρηνικής εποχής στην τέχνη. Το timing ήταν τέλειο, καθώς το εικαστικό αυτό γεγονός συνέπεσε με την ανακοίνωση για το νέο «ανίκητο πυρηνικό οπλοστάσιο» της Ρωσίας από τον πρόεδρο Πούτιν.

Η έκθεση γίνεται με την υποστήριξη του Michael O’Brian Family Foundation, σε επιμέλεια του John O’Brian, καθηγητή της ιστορίας και την θεωρίας της τέχνης στο University of British Columbia και διαρκεί μέχρι τις 17 Ιουνίου. Ονομάστηκε έτσι από τον τίτλο ενός έργου του Bruce Connor. Εκτίθενται εφήμερα τεκμήρια από τη Χιροσίμα ως τη Φουκουσίμα, καθώς και πλήθος έργων ζωγραφικής, σχεδίων, κόμιξ, εκτυπώσεων, γλυπτών, φωτογραφιών, φιλμ και βίντεο, που προέρχονται κατά κύριο λόγο από τη συλλογή της Vancouver Art Gallery. Στην έκθεση περιλαμβάνονται έργα των Carl Beam, Henry Busse, Blaine Campbell, Bruce Conner, Gregory Coyes, Robert Del Tredici, Wang Du, Harold Edgerton, Gathie Falk, Robert Filliou, Richard Finnie, Betty Goodwin, Adolph Gottlieb, Richard Harrington, David Hockney, Jenny Holzer, Robert Keziere, Roy Kiyooka, Bob Light και John Houston, Ishiuchi Miyako, Carel Moiseiwitsch, Andrea Pinheiro, Robert Rauschenberg, Mark Ruwedel, John Scott, Erin Siddall, Nancy Spero και Barbara Todd.

Ποιος ήταν ο ρόλος της τέχνης στη δημιουργία της εικόνας της ατομικής βόμβας και της πυρηνικής ενέργειας; Η τέχνη και οι εικόνες σχετικά με τα πυρηνικά όπλα όξυναν ή άμβλυναν τον ανθρώπινο φόβο για την πυρηνική απειλή — ή και τα δύο, ταυτόχρονα; Πώς πρέπει να διαβάζουμε τις διαφορετικές εικαστικές προσεγγίσεις στην πυρηνική απειλή; Αυτά είναι ορισμένα από τα ερωτήματα στα οποία προσπαθεί να δώσει απάντηση η έκθεση.

Η θεματική αυτή σχετίζεται άμεσα με μια άλλη έκθεση, που τρέχει παράλληλα στη Vancouver Art Gallery: The Octopus Eats Its Own Leg (3/2-6/5/2018), μια αναδρομική έκθεση πενήντα έργων του Takashi Murakami, στα οποία η πυρηνική απειλή είναι ένα από τα βασικά θέματα.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Ο Kevin Van Aelst γεννήθηκε στην Elmira, στην πολιτεία της Νέας Υόρκης. Ζει και εργάζεται στο New Haven του Connecticut. Διδάσκει φωτογραφία στο Educational Center for the Arts (έχει κατά καιρούς διδάξει στην Καλών Τεχνών του University of Hartford, στο Middlesex Community College και στο Quinnipiac University). Φωτογραφίες του έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά όπως το Scientific American, το Money, το Wired, το Time, το Atlantic κ.ά. Έχει εκθέσει τα έργα του σε εννέα ατομικές και πολλές ομαδικές εκθέσεις.

Ο Kevin τραβάει στημένες φωτογραφίες αντικειμένων, παίζοντας πολύ με την ψευδαίσθηση, τις κλίμακες των μεγεθών, τα μοτίβα χρωμάτων και σχημάτων, την υφή των υλικών. Κάθε τόσο επανέρχεται στις αγαπημένες του φόρμες (δακτυλικά αποτυπώματα, χάρτες, ουράνια σώματα και αστερισμούς, σαΐτες) και στα αγαπημένα του αντικείμενα (ρούχα, υφάσματα, βίδες, καρφιά, κλωστές, μεζούρες, ταινίες, κασέτες, κύβους ζάχαρης και άλλα φαγώσιμα) και δημιουργεί έναν κόσμο παράλληλο με τον κανονικό, πολύ προσωπικό και, ταυτόχρονα, παράξενα γοητευτικό. Σύμφωνα με τον ίδιο, το έργο του «υπαινίσσεται πως τα μικροπράγματα που μας περιβάλλουν στην καθημερινότητά μας μπορούν να επικοινωνούν με ευρύτερες ιδέες».

Στο σημείο αυτό να πούμε ότι ο Kevin σπούδασε πρώτα ψυχολογία (Cornell 2002) και μετά καλές τέχνες (Hartford Art School 2005).

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Ο Harry Gruyaert γεννήθηκε στο Βέλγιο (Antwerp) το 1941. Σπούδασε φωτογραφία και σινεμά από το 1959 ως το 1962. Το 1969 ταξίδεψε για πρώτη φορά στο Μαρόκο. Οι φωτογραφίες που τράβηξε σε εκείνο το ταξίδι τού χάρισαν το βραβείο Kodak το 1976 (κυκλοφόρησαν σε άλμπουμ με τίτλο Morocco το 1990). Το 1972 φωτογράφισε τους Ολυμπιακούς του Μονάχου καθώς και τις πρώτες πτήσεις του προγράμματος Apollo από την τηλεόραση (το 2007 κυκλοφόρησε το άλμπουμ TV shots). Το 1976 ταξίδεψε για πρώτη φορά στην Ινδία και το 1987 στην Αίγυπτο.

Το 1981, το περιοδικό Geo ανέθεσε στον Gruyaert να φωτογραφίσει το Las Vegas. Εκείνος απέφυγε τις κλασικές εικόνες του Strip, του κεντρικού δρόμου με τα καζίνο, και προτίμησε τις γειτονιές, εκεί που ζούνε οι κάτοικοι της πόλης. Τον επόμενο χρόνο, τράβηξε αντίστοιχες φωτογραφίες στο Los Angeles. Τότε, το 1981, ήταν που άρχισε τη συνεργασία με το πρακτορείο Magnum (πλήρες μέλος έγινε το 1986) — όχι χωρίς αντιδράσεις: ο Gruyaert τραβούσε έγχρωμο φιλμ και η (καλλιτεχνική) φωτογραφία ακόμη τότε ήταν κυρίως ασπρόμαυρη, για αισθητικούς βέβαια και όχι για τεχνικούς λόγους.

To 1989 o Gruyaert ταξίδεψε στη Μόσχα και φωτογράφησε την πρωτεύουσα της ΕΣΣΔ στα τελευταία της, λίγο πριν η κατάρρευση του τείχους του Βερολίνου και τα υπόλοιπα δραματικά γεγονότα στην Ανατολική Ευρώπη στα τέλη εκείνης της χρονιάς πυροδοτήσουν την έναρξη της αντίστροφης μέτρησης για τη διάλυση της ΕΣΣΔ.

Το 2010 κυκλοφόρησε στο Παρίσι ένα άλμπουμ με τίτλο Μόσχα 1989-2009. Ωστόσο, οι πρώτες εκείνες μοσχοβίτικες φωτογραφίες που τράβηξε ο Gruyaert το 1989 εκδόθηκαν το 2017 σε ένα διπλό (δίτομο) άλμπουμ με τίτλο East-West. Ο δεύτερος τόμος περιλαμβάνει τις φωτογραφίες του Las Vegas, που δεν είχαν δημοσιευτεί τελικά στο Geo, καθώς κι εκείνες του Los Angeles. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε με εισαγωγή του βρετανού συγγραφέα, καλλιτέχνη και επιμελητή εκθέσεων David Campany από τον εκδοτικό οίκο Thames & Hudson στη Βρετανία, τον Textuel στη Γαλλία και τον Hannibal Publishing σε Βέλγιο και Ολλανδία.

Η Ανατολή και η Δύση· η Μόσχα και το Λος Άντζελες. Έγχρωμες φωτογραφίες αστικού τοπίου από τις δύο Υπερδυνάμεις του 20ού αιώνα, κατά την τελευταία δεκαετία του Ψυχρού Πολέμου. Και το ενδιαφέρον βρίσκεται στις διαφορές, αλλά ακόμη περισσότερο στις ομοιότητες, στα στοιχεία που με εξαιρετική διορατικότητα και ευαισθησία εντόπισε και κατέγραψε ο Harry Gruyaert, εικονογραφώντας έτσι την παγκόσμια ιστορία της δεκαετίας του ’80.

East

Μόσχα 1989

West

Λος Άντζελες – Λας Βέγκας, 1982

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Εδώ και τριάντα χρόνια, η Dr. Floarea Ciupitu είναι αγροτική γιατρός με έδρα τη Gangiova, στη νοτιοδυτική Ρουμανία. Σε μια χώρα με πληθυσμό 20 εκατομμύρια ανθρώπους που οι μισοί περίπου ζουν εκτός των αστικών κέντρων, το σύστημα υγείας είναι ανεπαρκές. Οι αναλογία γιατρών προς ασθενείς είναι περίπου η μισή στην περιφέρεια από ό,τι στις πόλεις, η δε οργάνωση της ασφαλιστικού συστήματος είναι ακόμα στοιχειώδης, με αποτέλεσμα μακρόχρονες αναμονές.

Στα 62 της, η Dr. Floarea Ciupitu έχει περίπου 1700 ασθενείς στη δικαιοδοσία της. Η μέρα της δεν είναι εύκολη — ούτε η νύχτα της: στη διάρκεια της εργάσιμης  εβδομάδας διανυκτερεύει σε ένα μικρό δωματιάκι, πάνω από το αγροτικό ιατρείο της. Η σκάλα δεν φωτίζεται και χρησιμοποιεί αναγκαστικά φακό.

Η φωτογράφος Ioana Moldovan ακολούθησε τη Floarea Ciupitu και κατέγραψε την καθημερινότητά της σε μια σειρά φωτογραφιών με τίτλο: A Country Doctor and Her Calling. Η Moldovan είναι freelance φωτογράφος. Ζει στο Βουκουρέστι, έχει λάβει μέρος σε εκθέσεις και workshop και φωτογραφίες της έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και site όπως The New York Times, ESPN, Al Jazeera English, Huffington Post, Libération κ.ά.

Πηγή: Feature shoot

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Οι εκ των υστέρων συναρπαστικές λήψεις του Joel Meyerowitz

—της Ειρήνης Βεργοπούλου—

Παρίσι, Γαλλία, 1967. Από το αυτοβιογραφικό λεύκωμα του Meyerowitz Where I find myself, 2018.

Πάντα σε αναζήτηση στο διαδίκτυο για ενδιαφέρουσες φωτογραφικές λήψεις και σπουδαίους φωτογράφους, έπεσα προχθές πάνω στο συγκλονιστικό αυτό κάδρο. Στην αρχή νόμισα ότι ήταν κάποιου είδους σκηνοθετημένη, στημένη σκηνή, όπως συχνά κάνουν εικαστικοί καλλιτέχνες ή, ότι μπορεί να ήταν εικόνα από κινηματογραφική ταινία. Είναι όμως πραγματικό: είναι μια φευγαλέα στιγμή, ένα περιστατικό στο δρόμο του Παρισιού μια μέρα του 1967. Αυτός που την τράβηξε είναι ο μυθικός στο χώρο της Street photography ο 80χρονος φέτος Joel Meyerowitz, φίλος και συνοδοιπόρος του άλλου μύθου, του Garry Winogrand. Οι κάμερές τους έχουν καταγράψει χιλιάδες στιγμιότυπα από τη ζωή στις μεγαλουπόλεις, κυρίως της Νέας Υόρκης, και βασικά στις δεκαετίες ’60, ’70 και ’80.

Ο Meyerowitz βοήθησε στην καταξίωση της έγχρωμης φωτογραφίας δρόμου σε έργο τέχνης, σε μια εποχή που την τιμή που κυριαρχούσε η μαυρόασπρη. Οι φωτογραφίες του ήταν τραβηγμένες με αναλογικές κάμερες και φιλμ, κι έχω την αίσθηση ότι αυτή η ομορφιά, αυτή η γλυκύτητα και ντοκιμαντερίστικη «vintage» αυθεντικότητα των χρωμάτων τους, που σε μεταφέρει λες σε πίνακες του ιμπρεσιονισμού, έχει χαθεί στη σημερινή ψηφιακή αποτύπωση.

Αυτό το περιστατικό στην εικόνα κάποια μέρα του ’67 στη Γαλλία, που συμπεριλαμβάνεται στο λεύκωμα που ο Meyerowitz εξέδωσε εφέτος, Where I find myself: A Lifetime Retrospective, είναι μια σκηνή λίγων λεπτών που χαράχτηκε για πάντα στη μνήμη του και δεν μπορεί να μην ταράξει τον θεατή, είτε τη δει κάποιος σε εφημερίδα είτε στο διαδίκτυο. Ο άνθρωπος στο κέντρο είναι πεσμένος, οι πολίτες γύρω κοιτούν περισσότερο έκπληκτοι, περίεργοι και ενοχλημένοι παρά συμπάσχοντες και με διάθεση να συνδράμουν, ενώ ένας εργάτης με ένα σφυρί στο χέρι μοιάζει μέχρι και απειλητικός. Κανείς δεν βοηθάει, υπό το καθάριο παρισινό φως.

Στις χιλιάδες φωτογραφίες εξωτερικού χώρου που τραβήχτηκαν από τον Meyerowitz εδώ και πάνω από 50 χρόνια, έγχρωμες ή μαυρόασπρες, παρελαύνουν χωρίς να το γνωρίζουν οι ανώνυμες εκείνες ανθρώπινες φυσιογνωμίες που άθελά τους μας δίνουν σήμερα το στίγμα των καιρών τους, τώρα που η τότε ασήμαντη καθημερινότητά τους αποκρυσταλλώνεται σε ιστορική καταγραφή.

Ο Joel Meyerowitz

Παρίσι πάλι μάλλον, ’70

“Texas” 1968

Δίπλα από την παρέλαση, Νέα Υόρκη, 1963

Anawanda Lake, New York, 1970

Παρίσι πάλι, πιο χαλαρό, 1967

Νέα Υόρκη, 1978

’60

’60

Ground Zero, 2001. [ O Meyerowitz έμπαινε παράτυπα στο χώρο όπου είχε γίνει η καταστροφή και φωτογράφιζε τις επί μήνες προσπάθειες κατάσβεσης και καθαρισμού] 

Για περισσότερες εικόνες στο site του Meyerowitz

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Ο Τακεχίκο Νακαφούτζι γεννήθηκε στο Τόκιο το 1970. Άρχισε να σπουδάζει φιλολογία, την οποία όμως εγκατέλειψε για να αφοσιωθεί στη φωτογραφία. Αποφοίτησε από τη Σχολή Καλών Τεχνών του Τόκιο, όπου είχε δάσκαλο τον Ντάιντο Μοριγιάμα, τον φωτογράφο που κατέγραψε τις δραματικές αλλαγές στον ιαπωνικό πολιτισμό και στην καθημερινότητα των Ιαπώνων στις δεκαετίες μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο Τακεχίκο Νακαφούτζι έχει κάνει πολλές εκθέσεις από το 1995 και εξής και έχει εκδώσει πέντε λευκώματα με φωτογραφίες από τα ταξίδια του στην Ιαπωνία και στο εξωτερικό. Δημιουργεί εικόνες ατμοσφαιρικές και κάπως παλιοκαιρίστικες, όχι μόνο επειδή φωτογραφίζει σχεδόν αποκλειστικά σε ασπρόμαυρο (με χαρακτηριστικά έντονο κοντράστ) αλλά και χάρη στον τρόπο που βλέπει και καδράρει το θέμα· η σύνθεσή του άλλοτε παραπέμπει στην κλασική ή και στην ώριμη φωτογραφία δρόμου (από τον Μπρεσόν και μετά), άλλοτε αποτίει φόρο τιμής στον φορμαλισμό του Αντρέ Κερτέζ και άλλοτε επιστρέφει στον πρώιμο μοντερνισμό του Άλφρεντ Στίγκλιτς.

Μοιάζει να αναζητά στις πόλεις που επισκέπτεται τα διαχρονικά στοιχεία του αστικού τοπίου (βλέπε π.χ. τις φωτογραφίες του από τη Νέα Υόρκη). Διόλου τυχαία, επιλέγει συνήθως να ταξιδέψει και να φωτογραφίσει σε χώρες όπου στοιχεία και κατάλοιπα του παρελθόντος κάνουν ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία τους και κυριαρχούν εικαστικά, π.χ. σε χώρες του πάλαι ποτέ Ανατολικού Μπλοκ: Ρωσία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Κούβα κ.ά.

Ακολουθεί ένα μικρό δείγμα της δουλειάς του Τακεχίκο Νακαφούτζι:

Τόκιο

Νέα Υόρκη

Αβάνα, Κούβα

Ρωσία

Σαχαλίνη, Ρωσία

Βουλγαρία

Βουκουρέστι, Ρουμανία

Σαγκάη, Κίνα

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Ένας περίφημος πίνακας του Ντέιβιντ Χόκνεϊ, το «Πορτρέτο ενός καλλιτέχνη (Πισίνα με δύο μορφές)», πωλήθηκε χθες σε δημοπρασία του οίκου Christie’s έναντι 90 εκατομμυρίων δολαρίων, σύμφωνα με το Reuters, σπάζοντας έτσι το ρεκόρ τιμής πίνακα καλλιτέχνη που βρίσκεται εν ζωή. Μέχρι τώρα το ρεκόρ κατείχε ένα γλυπτό του Τζεφ Κουνς με τίτλο «Σκύλος-μπαλόνι», το οποίο πωλήθηκε το 2013 έναντι 58,4 εκατομμυρίων δολαρίων. Ο οίκος δεν ανακοίνωσε τα ονόματα του πωλητή και του αγοραστή, οι υπεύθυνοι ωστόσο δήλωσαν ότι είχαν υπολογίσει πως ο πίνακας θα έπιανε γύρω στα 80 εκατομμύρια και πως «η επιτυχία οφείλεται στο καλό μάρκετινγκ που προηγήθηκε αλλά και στην αποφασιστικότητα του αγοραστή, ο οποίος ήταν αποφασισμένος να φύγει με τον πίνακα». Το «φύγει» χρησιμοποιείται μεταφορικά, αφού ο αγοραστής συμμετείχε στη δημοπρασία τηλεφωνικά. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, μονομάχησε με έναν άλλο υποψήφιο αγοραστή, από τα 70 εκατομμύρια και πάνω.

Ντέιβιντ Χόκνεϊ και Πίτερ Σλέσινγκερ, αρχές δεκαετίας ’70

Ο Ντέιβιντ Χόκνεϊ, 81 ετών σήμερα, ζωγράφισε τον πίνακα το 1972. Η όρθια φιγούρα δεξιά, με το ροζ σακάκι, είναι ο ζωγράφος Πίτερ Σλέσινγκερ, ο τότε σύντροφος του Χόκνεϊ· η σχέση τους και ο τραυματικός χωρισμός τους καταγράφεται στην ταινία (μεταξύ ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας) A Bigger Splash του Τζακ Χέιζαν (1974). Όταν ο Χόκνεϊ είδε την ταινία έπαθε κατάθλιψη και αποπειράθηκε να αγοράσει τα αρνητικά για να τα καταστρέψει. Ο Χέιζαν αρνήθηκε και το A Bigger Splash έμεινε στην ιστορία ως μια avant garde ταινία-σταθμός στο gay cinema.

Ο τίτλος του περίφημου έργου του Χόκνεϊ ενδεχομένως παραπέμπει στο πρώτο μυθιστόρημα του Τζέιμς Τζόις, που κυκλοφόρησε το 1916: Α Portrait of the Artist as a Young Man. Στο βίντεο που ακολουθεί, ο καλλιτέχνης αφηγείται την ιστορία του πίνακα, η πρώτη τιμή πώλησης του οποίου ήταν 20 χιλιάδες δολάρια, ποσό που τότε του είχε φανεί μεγάλο.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Το Σάββατο 23 Οκτωβρίου δημοπρατήθηκε στη Larsen Gallery στο Σκότντεϊλ της Αριζόνα μια μεταξοτυπία του Άντι Γουόρχολ από τη σειρά «Μικρή ηλεκτρική καρέκλα» (1964) — η κόκκινη εκδοχή. Αναμενόταν το έργο να πιάσει τιμή μεταξύ 2,5 και 4,5 εκατομμυρίων δολλαρίων, τελικά όμως έμεινε απούλητο.

Το ενδιαφέρον είναι ότι τη μεταξοτυπία έβγαλε στο σφυρί ο ιδιοκτήτης της Άλις Κούπερ, ο οποίος για αρκετά χρόνια δεν θυμόταν πως είχε στην κατοχή του ένα έργο του Γουόρχολ:

«Μια μέρα μιλούσαμε με τον Ντένις Χόπερ, όσο ακόμα ήταν ζωντανός» —καλά που το διευκρίνισε αυτό ο Άλις— «και μου είπε πως επρόκειτο να πουλήσει δύο από τους Γουόρχολ του κι εγώ θυμήθηκα τον δικό μου και είπα νομίζω πως κάπου μου έχει ξεμείνει κι εμένα ένας Γουόρχολ. Βάλθηκα λοιπόν να ψάχνω». Τελικά ο Κούπερ βρήκε τον Γουόρχολ του τυλιγμένο σε ρολό μέσα σε μια θήκη για αφίσες και καταχωνιασμένο στο γκαράζ του σπιτιού του, ανάμεσα σε σκηνικά και υλικό της περιοδείας «School’s out» (αρχές δεκαετίας του 1970).

Την κόκκινη ηλεκτρική καρέκλα τού είχε κάνει δώρο η τότε φίλη του Σίντι Λανγκ. Ήταν, λέει ο Κούπερ, «μια εντελώς παλαβή εποχή».

Ο Γουόρχολ και ο Κούπερ είχαν γνωριστεί στο Max’s Kansas City — το θρυλικό κλαμπ στην Παρκ Άβενιου της Νέας Υόρκης, στο οποίο σύχναζαν μουσικοί, ποιητές, καλλιτέχνες και πολιτικοί από το 1965 μέχρι το 1981. «Ο Άντι διαρκώς έβγαζε τους πάντες φωτογραφίες ή τραβούσε φιλμάκια. Ήταν πα΄ντοτε περιτριγυρισμένος από ένα σωρό νέους. Η Σίντι ήταν μέλος αυτής της ομάδας».

Η Σίντι Λανγκ στο εξώφυλλο του περιοδικού Interview (τεύχος Δεκεμβρίου 1973) που έβγαζε ο Γουόρχολ.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά