Στην πρώτη του εμφάνιση ως curator, ο νορβηγός συγγραφέας Karl Ove Knausgård, δημιουργός του εξάτομου αυτοβιογραφικού έργου Min Kamp (ο Αγών μου), συνεργάστηκε με την Kari Brandtzæg, curator του Μουσείου Munch στο Όσλο, προκειμένου να οργανώσουν μια έκθεση με έργα του Edvard Munch από τη συλλογή του Μουσείου τα οποία δεν έχουν εκτεθεί παρά ελάχιστα μέχρι σήμερα.

«Εδώ και δυο χρόνια», λέει η Brandtzæg «ξεδιαλέξαμε πάνω από χίλια αντικείμενα και καταλήξαμε σε εκατόν σαράντα, μεταξύ των οποίων και κάποια από τα ελάχιστα και πολύ εύθραυστα γλυπτά του Munch». Ο τίτλος της έκθεσης είναι: «Προς το δάσος: ο Knausgård για τον Munch» (Mot Skogen: Knausgård om Munch, 6 Μαΐου – 8 Οκτωβρίου).

Παρουσιάζονται κυρίως έργα λιθογραφίας, ξυλογραφίας και ζωγραφικής, μερικά από τα οποία εκτίθενται για πρώτη φορά. Σκοπός της έκθεσης, συνεχίζει η Brandtzæg, είναι να ανοίξει «έναν συναισθηματικά φορτισμένο δρόμο προς τον καλλιτεχνικό κόσμο του Munch, χωρίς εξάρτηση από χρονολογικά ή βιογραφικά στοιχεία, με βάση τη φρέσκια προοπτική του Knausgård, ώστε να καταλήξουμε στην αφήγηση μιας ιστορίας που ακόμα δεν έχει ειπωθεί, μιας ιστορίας για τον καλλιτέχνη και για το τι αναζητούσε με την τέχνη του».

Πηγή: The art newspaper

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Η φωτογράφος Sarah Lee κυκλοφορεί τη νύχτα στο Λονδίνο με λεωφορείο και φωτογραφίζει τους συνεπιβάτες της. Ακολουθεί μια μακρά παράδοση φωτογράφων, από τον Walker Evans και τις εικόνες του από το μετρό της Νέας Υόρκης μέχρι τον Nick Turpin στο Λονδίνο. Η ίδια η Sarah θυμάται ότι το πρώτο βιβλίο που αγόρασε μόνη της ήταν το Bus Odyssey του Tom Wood, με φωτογραφίες από τα λεωφορεία του Λίβερπουλ.

Πηγή: The Guardian

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Οι «πτήσεις θανάτου» στην Αργεντινή (1976-1983)

—του Γιώργου Τσακνιά—

Ο φωτογράφος Giancarlo Ceraudo εδώ και δεκαπέντε χρόνια καταγράφει τα πορίσματα των ερευνών για τα θύματα της χούντας της Αργεντινής και τις δίκες των κατηγορουμένων για βασανισμούς και δολοφονίες. Οι περιβόητες «πτήσεις θανάτου» είναι μια από τις πλέον εφιαλτικές πτυχές της ζοφερής αυτής περιόδου στην ιστορία της λατινοαμερικάνικης χώρας και η σχετική έρευνα είναι δύσκολη· εξάλλου, ακριβώς αυτός ήταν ο στόχος των μακάβριων πτήσεων: να εξαφανίσουν τους αντιπάλους του δικτατορικού καθεστώτος —όχι μόνο αντάρτες, αλλά και διανοούμενους, δημοσιογράφους και συνδικαλιστές— χωρίς ίχνη.

Οι στρατιωτικές αρχές ενημέρωναν τους κρατούμενους, κατά κανόνα αφού τους είχαν υποβάλει σε πολυήμερο βασανισμό, ότι δήθεν θα μεταφέρονταν σε στρατόπεδο με καλύτερες συνθήκες κράτησης· ενίοτε, έβαζαν μουσική και τους υποχρέωναν να χορέψουν «από τη χαρά τους». Εν συνεχεία, τους έλεγαν ότι πρέπει να εμβολιαστούν για τη μεταφορά και τους νάρκωναν. Τους φόρτωναν σε αεροπλάνα και τους πετούσαν από μεγάλο ύψος στον Ατλαντικό ή στον Ρίο ντε λα Πλάτα.

Εκτιμάται ότι τα θύματα του ανοιχτού «βρώμικου πολέμου» (1976-1983, στα χρόνια της χούντας, αν και η πολιτική βία και οι δολοφονίες είχαν ξεκινήσει νωρίτερα) συνολικά ήταν περίπου 30.000. Πιθανόν γύρω στους 10.000 να εκτελέστηκαν με «πτήσεις θανάτου». Οι ακριβείς αριθμοί και η τεκμηρίωση είναι δύσκολη υπόθεση. Η κυβέρνηση Αλφονσίν, η πρώτη μετά τη μετάβαση στη δημοκρατία το 1983, οδήγησε μεν στη δικαιοσύνη τους ηγέτες της χούντας (μεταξύ αυτών τον Χόρχε Ραφαέλ Βιδέλα, που πέθανε στη φυλακή το 2013), έδωσε ωστόσο αμνηστία στους αξιωματικούς του στρατού που ενέχονταν σε παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων με τη λογική ότι ενεργούσαν υπακούοντας διαταγές· έτσι, για πολλά χρόνια έμειναν ατιμώρητοι οι φυσικοί αυτουργοί απαγωγών, βασανιστηρίων και δολοφονιών. Την τελευταία δεκαετία, οι έρευνες έχουν ενταθεί και αρκετές περιπτώσεις έχουν φτάσει στα δικαστήρια. Πολλά από τα θύματα του «βρώμικου πολέμου», ωστόσο, ιδίως επιβάτες των «πτήσεων θανάτου», εξακολουθούν να αγνοούνται. Οι «Μητέρες της Πλατείας Μαΐου» εξακολουθούν να συναντιούνται κάθε Πέμπτη και να ζητούν να μάθουν τι απέγιναν τα παιδιά τους.

Πηγή: The Guardian

Φωτογραφίες: Giancarlo Ceraudo

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Η Rithika Merchant γεννήθηκε στη Βομβάη το 1986. Το 2008 ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο Parsons, The New School For Design της Νέας Υόρκης, ενώ το 2006 πέρασε ένα διάστημα στην Πάρο, στο πλαίσιο του προγράμματος Hellenic International Studies In The Arts.

Η Rithika Merchant εντοπίζει τους κοινούς τόπους στις μυθολογίες των λαών: «Θέλω να εξερευνήσω το νήμα που διέπει διαφορετικούς πολιτισμούς και θρησκείες.  Υπάρχουν παρόμοιες εκδοχές μύθων, ιστοριών και ιδεών, κοινές σε πολιτισμούς σε όλον τον πλανήτη. Η δική μου ζωγραφική κινείται σε αυτή την αντίληψη, ενώ ταυτόχρονα δημιουργεί πλάσματα και σύμβολα που προέρχονται από το προσωπικό μου εικαστικό λεξιλόγιο. Με ενδιαφέρουν τα μοτίβα που προκύπτουν από τη συσσώρευση σχημάτων και ο τρόπος με τον οποίο τα κομμάτια ταιριάζουν μεταξύ τους για να σχηματίσουν μια εικόνα — όπως όταν φτιάχνεις ένα παζλ. Τα έργα μου εξερευνούν τη δεισιδαιμονία, τον μύθο και την τελετουργία, απεικονίζοντας αποσπάσματα από το δικό μου, εσωτερικό folklore. Παράλληλα, τη δουλειά μου χαρακτηρίζει ένας ενστικτώδης φεμινισμός που έρχεται σε ρήξη με τον σύγχρονο μινιμαλισμό, ο οποίος βλέπει τη γυναίκα απλώς ως μούσα».

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Φωτογραφίες παιδιών από όλο τον κόσμο με τα πολυτιμότερα υπάρχοντά τους

—της Amanda Gorence / featureshoot | Μετάφραση για το dim/art: Γιώργος Τσακνιάς—

To project Toy Stories του ιταλού φωτογράφου Gabriele Galimberti περιλαμβάνει πορτρέτα παιδιών από όλο τον κόσμο, με τα πολυτιμότερα αποκτήματά τους: τα παιχνίδια τους. Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν σε διάστημα 18 μηνών. Ο Galimberti εξερευνά τα οικουμενικά στοιχεία της παιδικότητας μέσα στην ποικιλία των πολιτισμών. «Όλα τα μικρά παιδιά είναι ίδια», λέει ο φωτογράφος: «Το μόνο που θέλουν είναι να παίζουν».

Αυτό που φαίνεται να διαφέρει από χώρα σε χώρα είναι το πώς παίζουν. O Galimberti διαπίστωσε πως τα παιδιά από πλουσιότερες χώρες εμφάνιζαν μεγαλύτερη κτητικότητα με τα παιχνίδια τους και χρειαζόταν περισσότερος χρόνος για να τον αφήσουν να παίξει κι αυτός μαζί τους (πράγμα που έκανε πάντα πριν από τη φωτογράφηση, προκειμένου να στήσει τα παιχνίδια στον χώρο), ενώ στις πιο φτωχές χώρες η αλληλεπίδραση με τα παιδιά ήταν ευκολότερη, παρ’ όλο που είχαν λιγότερα παιχνίδια να μοιραστούν.

Υπάρχουν βέβαια και ομοιότητες, ιδίως στο πώς λειτουργούν τα παιχνίδια για τους περήφανους ιδιοκτήτες τους και πώς τους δημιουργούν αίσθηση ασφάλειας. Τα ίδια τα παιχνίδια σε κάθε χώρα αντανακλούν το περιβάλλον στο οποίο γεννήθηκε και μεγαλώνει το παιδί, καθώς το οικονομικό στάτους και η καθημερινότητα διαμορφώνουν το είδος των παιχνιδιών που τραβούν το ενδιαφέρον των παιδιών.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Πορτρέτα προβάλλονται σε λευκά πανιά που αφήνονται ελεύθερα να πετάξουν στον βραδινό αέρα. Το πρόσφατο (2016) project του κορεάτη φωτογράφου Wonjun Jeong σε συνεργασία με το Sailors Studio ονομάζεται «Συζήτηση» — το ίδιο το όνομα έχει μεγάλο ενδιαφέρον και εξηγείται θεωρητικά στο σκεπτικό του project.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

“One Life: Sylvia Plath”. Μια έκθεση στην Ουάσινγκτον με πίνακες, σχέδια και αντικείμενά της, που φωτίζουν καλύτερα τις σκιές της.

—της Ειρήνης Βεργοπούλου—

Πενήντα και βάλε χρόνια μετά την αυτοκτονία της, στην εξαιρετικά νεαρή ηλικία των 31 ετών, η ποίηση, τα γραπτά, η ζωή αυτή καθ’ εαυτή της ιδιοφυούς αμερικανίδας ποιήτριας Σύλβια Πλαθ (1932-1963) συνεχίζει να συναρπάζει, να γοητεύει, να δημιουργεί απορίες αλλά και να αποκωδικοποιείται από τους ερευνητές της σύγχρονης λογοτεχνίας. Οι δεκαετίες που περνούν καθιστούν το έργο της όλο και πιο έγκυρο, και πιο αναγνωρισμένο, ως αναπόσπαστο κομμάτι της εξέλιξης της αγγλόφωνης γραφής στον 20ό αιώνα, και σαφώς ανθεκτικό στο πέρασμα των ετών. Η Πλαθ έγραφε –με έναν τρόπο που και σήμερα είναι αξιανάγνωστος και σύγχρονος– για να εκφράσει και να καταπολεμήσει τους προσωπικούς της δαίμονες, καταθέτοντας, επιπλέον, με τρυφερότητα την καθημερινότητά της, με μια ευρηματικότητα που καταδείκνυε ένα ρωμαλέο πρωτογενές ταλέντο. Ποτέ δεν θα μάθουμε πόσα ακόμα θα μπορούσε να γράψει και πού θα έφτανε –ή μη– το ταλέντο της, αν είχε πατήσει τη μέση έστω ηλικία.

© Rosalie Thorne McKenna Foundation

Αυτόν τον καιρό, από τις 30 Ιουνίου 2017 έως τις 20 Μαΐου 2018, μια έκθεση στο Ινστιτούτο Σμιθσόνιαν στην Ουάσινγκτον, στη National Portrait Gallery, παρουσιάζει στο κοινό μια «οπτική», πιο πολύ, πλευρά της ποιήτριας, εκθέτοντας ζωγραφιές, σχέδια και σκιτσάκια της στα περιθώρια σελίδων, προσωπικά της γράμματα και τα ημερολόγιά της, οικογενειακές φωτογραφίες, τη γραφομηχανή της και άλλα προσωπικά της αντικείμενα, που μας ιντριγκάρουν να προσπαθήσουμε να κοιτάξουμε βαθύτερα στη γοητευτική, βασανισμένη ψυχή της, και να παρατηρήσουμε το ταλέντο της στον σχεδιασμό και τη ζωγραφική (μια τέχνη που η ίδια λάτρευε). Πρόκειται για εκθέματα τα οποία φωτίζουν τις ακόμα κάπως ανεξερεύνητες αποχρώσεις και σκιές του νου της.

Φωτογραφίες από την έκθεση: Elise Mollica

Το αφιέρωμα έχει τον τίτλο “One Life: Sylvia Plath”, και εντάσσεται στο σύνολο παρόμοιων αφιερωμάτων της Πινακοθήκης σε δημιουργούς, υπό τον γενικό τίτλο “One Life”. Όπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα του Σμιθσόνιαν, «Η έκθεση αποκαλύπτει πώς η Πλαθ σχημάτισε οπτικά την ταυτότητά της καθώς ενηλικιωνόταν ως συγγραφέας στη δεκαετία του 1950. Οι επισκέπτες θα ρίξουν μια ματιά στην προσωπική ζωή της Πλαθ και στη διττή της φύση που η ίδια την χαρακτήριζε ως την “καστανομάλλα” και την “ξανθιά” προσωπικότητά της… Η έκθεση παρουσιάζει μια προσεκτικά επιλεγμένη σειρά από εικόνες και αντικείμενα από τα αρχεία της Πλαθ στο Κολλέγιο Σμιθ[1] και από τη Βιβλιοθήκη Lilly στο Πανεπιστήμιο της Ιντιάνα, δυο συλλογές που ποτέ δεν έχουν συνδυαστεί μαζί πριν από την έκθεση αυτή».

Η Dorothy Moss, που εργάζεται στην Πινακοθήκη, είναι η επιμελήτρια της έκθεσης, και ενώνει τις δυνάμεις της με την προσκεκλημένη συν-επιμελήτρια Karen Kukil,[2] η οποία εργάζεται στο Κολλέγιο Σμιθ.

[1] Το Κολλέγιο Σμιθ είναι το Κολλέγιο στη Μασαχουσέτη στο οποίο είχε φοιτήσει η ποιήτρια όταν ήταν νεαρή.

[2] Η Karen Kukil  έχει επιμεληθεί παλιότερα την έκδοση ενός τόμου με τα ημερολόγια της Πλαθ.

Η Σύλβια σε πόζα τύπου «Μέριλιν», το 1954, φωτογραφία του Gordon Ames Lameyer. Η «ξανθιά», πιο ανάλαφρη πλευρά του εαυτού της.

Η «καστανή» εκδοχή: η Σύλβια με τα παιδιά της Νίκολας και Φρίντα,
τον Απρίλιο του 1962. Φωτογραφία: Siv Arb/Writer Pictures.

Αυτοπροσωπογραφία της Σύλβια σε ημι-αφηρημένο στιλ, με μελάνι και νερομπογιά σε χαρτί, μεταξύ 1946 και 1952.

Η παιδική αλογοουρά της Σύλβια (!) που την είχε κρατήσει η μητέρα της, με τα γράμματα της μητέρας της δίπλα, από τον Αύγουστο του 1945.

Κολλάζ που έφτιαξε η Πλάθ το 1960, με εικόνες του Αϊζενχάουερ, του Νίξον, ενός βομβαρδιστικού κ.λπ. Οι εικόνες και τα κειμενάκια, κομμένα από περιοδικά της εποχής, οικοδομούν ένα αιχμηρό και ειρωνικό σχόλιο της ποιήτριας για την αμερικανική κοινωνία όπως αναδύεται στις αρχές του ’60.

«Ένας Πόλεμος που θα τελειώσει τους Πολέμους», αυτοπορτρέτο της δεκατετράχρονης Σύλβια, στις 26 Φεβρουαρίου 1946.

«Twas the Night Before Monday», αχρονολόγητο χειρόγραφο της Σύλβια.

Τριπλό Πορτρέτο, τέμπερα σε χαρτί, 1950 ή 1951. Έργο της Πλαθ, επηρεασμένο από τον κυβισμό και τον μεταϊμπρεσιονισμό.

* * *

Περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση και εικόνες:

http://npg.si.edu/exhibition/one-life-sylvia-plath

https://www.brainpickings.org/2017/08/17/sylvia-plath-one-life-smithsonian-visual-art/

http://www.vogue.com/article/sylvia-plath-national-portrait-gallery-one-life

https://www.washingtonpost.com/goingoutguide/museums/at-dcs-portrait-gallery-the-side-of-sylvia-plath-you-didnt-know/2017/08/03/e6d570b8-7228-11e7-8839-ec48ec4cae25_story.html?utm_term=.354ffdd1c1a6

* * *

THEY LIVE #14: SYLVIA PLATH

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Βιβλίο

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εκθέσεις

—του Χριστόδουλου Λιθαρή—

Όταν η Alma Mahler χώρισε τον καλλιτέχνη Oskar Kokoschka το 1918, αυτός αρνήθηκε να δεχθεί ότι έχασε τη μούσα του και έκανε ό,τι θα έκανε κάθε μισοπάλαβος εκκεντρικός στη θέση του: παράγγειλε μια κούκλα φτυστή η Alma από την Hermine Moos. Οι οδηγίες του ήταν λεπτομερείς:

«Δώστε ιδιαίτερη προσοχή στις διαστάσεις της κεφαλής και του λαιμού, του θώρακα, των γλουτών και των άκρων. Φροντίστε, σας παρακαλώ, ώστε η αίσθηση της αφής μου να απολαμβάνει τις περιοχές όπου τα στρώματα λίπους ή μυώνων δίνουν ξαφνικά τη θέση τους στο ανθεκτικό κάλυμμα του δέρματος. Για το πρώτο στρώμα χρησιμοποιείστε, σας παρακαλώ, ψιλές, σγουρές αλογότριχες. Πρέπει να αγοράσετε έναν παλιό καναπέ ή κάτι άλλο και να απολυμάνετε τις αλογότριχες. Έπειτα, από πάνω, βαμβάκι για τα οπίσθια και τα στήθη. Ο σκοπός όλων αυτών είναι μια εμπειρία την οποία θα πρέπει να μπορώ να αγκαλιάζω!»

Η κούκλα και η Hermine Moos

Δυστυχώς η κατασκευάστρια, κατά λάθος ή εξεπίτηδες, σαμποτάρισε το όνειρό του, όπως βλέπετε στη φωτογραφία, φτιάχνοντας ένα άτεχνο, ανατριχιαστικό πλάσμα σκεπασμένο με πούπουλα. Ο Kokoschka διαμαρτυρήθηκε:

«Το εξωτερικό κέλυφος είναι ένα αρκουδοτόμαρο, κατάλληλο μόνο για τριχωτό χαλάκι κρεβατοκάμαρας, αντί να μοιάζει με το απαλό και ελαστικό δέρμα της γυναίκας. … Ως αποτέλεσμα, δεν μπορώ καν να να ντύσω την κούκλα, που ξέρετε πως ήταν η πρόθεσή μου. Ακόμα κι αν προσπαθούσα να της βάλω μια κάλτσα, θα ήταν σαν να ζητάς από έναν Γάλλο δάσκαλο χορού να χορέψει βαλς με πολική αρκούδα».

Παρ’ όλα αυτά κατάπιε την απογοήτευσή του, κράτησε την κούκλα στο στούντιο και έκανε πάνω από 80 σχέδια και πίνακές της. (Και ποιος ξέρει τι άλλο έκανε μαζί της.)

Κι όταν τη βαρέθηκε, έκανε μια δεξίωση με πλήθος καλεσμένους και άφθονη σαμπάνια, έβγαλε για επίδειξη την κούκλα της Alma ντυμένη με πολυτελή ρούχα. Και την αυγή την αποκεφάλισε στον κήπο.

Αυτοπροσωπογραφία με την Alma (1913)

«Η Νύφη του ανέμου» (ή «Η Θύελλα», 1914), ένας από τους γνωστότερους πίνακες του Kokoschka, αποτυπώνει το πώς έβλεπε τη σχέση του με την Alma Mahler 

Αυτοπροσωπογραφία με την κούκλα (1921)

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Van Gogh Alive, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

–της Ελένης Κεχαγιόγλου–

Θρυλείται πως τα τελευταία λόγια του αυτόχειρα ολλανδού ζωγράφου Βίνσεντ Βαν Γκογκ (στα ολλανδικά το όνομά του προφέρεται Φαν Χοχ), στον αδερφό του Θίο, ήταν περί παντοτινής θλίψης. Αυτοκτόνησε το 1890, πάσχοντας από βαριά κατάθλιψη, 37 μόλις ετών· αυτοπυροβολήθηκε στο στήθος στις 27 Ιουλίου και πέθανε δύο ημέρες αργότερα, δίχως καν να υποψιάζεται ότι, τον επόμενο αιώνα, θα συγκαταλεγόταν στους κορυφαίους σύγχρονους ζωγράφους και θα ασκούσε επιρροή στα σπουδαιότερα κινήματα τέχνης του 20ού αιώνα.

Ο πρωτότοκος γιος της δεκαμελούς οικογένειας ενός πάστορα, ωστόσο, ο Βίνσεντ, που γεννήθηκε σε ένα χωριουδάκι της χώρας του, ήταν ένα παιδί παράξενο, λένε, και σαν πρόωρα γερασμένο. Αφού δοκίμασε διάφορες δουλειές του ποδαριού και αφότου επίσης εργάστηκε ως ιεροκήρυκας σε ένα φτωχό χωριό στο Βέλγιο, στα 27 του χρόνια παρακολούθησε τα πρώτα του μαθήματα ζωγραφικής και, λίγο αργότερα, ταξίδεψε στην ολλανδική επαρχία, πηγή έμπνευσης για τους πίνακές του. Από το 1886 έμεινε για δύο χρόνια στη Μονμάρτη, το παρισινό κέντρο της παρισινής καλλιτεχνικής ζωής, με την οικονομική στήριξη του αδερφού του Θίο, που ζούσε εκεί. Τότε, γνώρισε σημαντικούς εκπροσώπους του ιμπρεσιονισμού από τον οποίο επηρεάστηκε, διατηρώντας ωστόσο προσωπικό ύφος στο έργο του, κάτι που δεν επιτρέπει την εύκολη κατάταξη του Βαν Γκογκ στους ιμπρεσιονιστές· οι ειδικοί κάνουν λόγο για τον «μετα-ιμπρεσιονισμό» του. Πωλ Γκωγκέν και Τουλούζ Λωτρέκ, Εντγκάρ Ντεγκά και Καμίλ Πισαρό είναι οι καλλιτέχνες που κυρίως συναναστράφηκε έως το 1888 οπότε κατέφυγε, για άλλη μία φορά, στην ύπαιθρο, αυτή τη φορά στη γαλλική.

Εγκαταλείπει την πρωτεύουσα και ταξιδεύει στην Προβηγκία από το τοπίο της οποίας εμπνέεται. Λίγο αργότερα θα τον επισκεφθεί στην Αρλ και θα μείνει μαζί του ο Γκωγκέν, που όμως θα αποφασίσει να φύγει, λίγους μήνες μετά, καθώς δεν άντεχε τις ιδιοτροπίες του. Θα διαπληκτιστούν και, κατόπιν τούτου, ο Βαν Γκογκ θα κόψει το αυτί του. Μετά την ανάρρωσή του, θα εισαχθεί με τη θέλησή του σε ψυχιατρική κλινική, πάσχοντας από κατάθλιψη — εκεί, θα ζωγραφίσει και το περίφημο έργο του «Έναστρη νύχτα». Περίπου έναν χρόνο μετά, θα επιστρέψει στο Παρίσι, υπό ιατρική παρακολούθηση, νιώθοντας οικτρά αποτυχημένος. Είχε πει: «Στη δουλειά μου έδωσα την καρδιά και την ψυχή μου, και στην πορεία έχασα το μυαλό μου».

Μετά τον θάνατό του τον Ιούλιο του 1890, πραγματοποιήθηκαν μεγάλες εκθέσεις των έργων του, στο Παρίσι το 1901, στο Άμστερνταμ το 1905, στην Κολωνία το 1912, στη Νέα Υόρκη το 1913 και στο Βερολίνο το 1914, που καθιέρωσαν, εφεξής οριστικά, ως σπουδαίο σύγχρονο ζωγράφο τον καλλιτέχνη που πίστευε ότι ένας καλός πίνακας ισοδυναμούσε με μια καλή πράξη.

***

Από σήμερα, 7 Νοεμβρίου, και μέχρι τις 4 Μαρτίου 2018, στο Μέγαρo Μουσικής Αθηνών παρουσιάζεται η μεγάλη ψηφιακή έκθεση «Van Gogh Alive», η οποία έχει ήδη παρουσιαστεί σε 35 μητροπόλεις του κόσμου και έχει προσελκύσει περισσότερους από δέκα εκατομμύρια, μικρούς και μεγάλους, θεατές, σε βαθμό που να θεωρείται καλλιτεχνικό γεγονός της χρονιάς. Πρόκειται για ένα πολυθέαμα, ένα «πλανητάριο» εικόνων, που μέσω και της διαδραστικής αλληλεπίδρασης, με τον συνδυασμό εικόνας και ήχου, «αφηγείται την ιστορία του δημιουργού, διεισδύει στα συναισθήματα και τις σκέψεις του και περιγράφει το περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλούργησε. Με 40 ταυτόχρονες προβολές και ήχο υψηλής ευκρίνειας, που ζωντανεύουν τα αριστουργήματά του αποκαλύπτοντας την έμπνευση και την τεχνοτροπία τους, ενώ βυθίζουν ακαριαία τον θεατή μέσα στο σύμπαν του ζωγράφου», σύμφωνα με την περιγραφή της έκθεσης από τους εν Ελλάδι διοργανωτές της.

Μια τρισδιάσταστη έκθεση, αφιερωμένη στον καλλιτέχνη που έλεγε: «ονειρεύομαι ότι ζωγραφίζω και μετά ζωγραφίζω αυτό που ονειρεύομαι» — αλλά θα του ήταν αδύνατον να διανοηθεί ότι 127 χρόνια από τον θάνατό του εκατομμύρια άνθρωποι ανά τον κόσμο θα ενδιαφέρονταν για το έργο του, καθώς εκείνος θεωρούσε πεπρωμένο του την αποτυχία. Η θλίψη του Βαν Γκογκ, όμως, ευτυχώς όντως θα κρατήσει για πάντα.

***

info

Χώρος: Νέος Εκθεσιακός Χώρος Μεγάρου Μουσικής Αθηνών
Ημερομηνίες λειτουργίας: 8 Νοεμβρίου 2017 — 4 Μαρτίου 2018
Ώρες λειτουργίας: 10:00 – 22:00
Τιμές
Παιδιά, φοιτητές, άνεργοι, 65+: € 12
Ενήλικες: € 15
Πώληση εισιτηρίων
ΛΑΒΡΥΣ στο viva.gr
Στην είσοδο της έκθεσης κατά τις ώρες λειτουργίας
Ομαδικά και οικογενειακά εισιτήρια στο: 210 7258510

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εκθέσεις

1979.
Παντρεμένος.
Ένα παιδί.
Βαλτιμόρη.
Κινηματογραφιστής.
Φωτογράφος.
Διαφημιστικό πρακτορείο.
Τα ενυδρεία είναι γαμάτα.

Αυτές είναι οι πληροφορίες που δίνει για τον εαυτό του ο Tanner Almon στο προσωπικό του site. Αρκούν. Οι φωτογραφίες του, στις οποίες πρωταγωνιστούν ο ίδιος, η γυναίκα του, η κόρη τους και τα ψάρια τους, κάνοντας κυρίως σαχλαμάρες, αποτελούν μια ιδιότυπη οικογενειακή χρονομηχανή, στην οποία προσκαλούν τον θεατή· και, παραδόξως (ή και όχι), ο θεατής ενδέχεται να αισθανθεί ότι τον αφορά και ότι ναι, θέλει να συνταξιδέψει.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Μπορείς να φωτογραφίσεις κάτι που δεν υπάρχει, που λείπει; Μπορείς να απεικονίσεις την απουσία;

Οι φωτογραφίες του Christian Mader από την Ιαπωνία αναζητούν και προσπαθούν να αποτυπώσουν τη σχέση ανάμεσα στον ορατό και στον φανταστικό κόσμο — μια σχέση που ο γερμανός φωτογράφος θεωρεί πως οι Ευρωπαίοι, σε αντίθεση με τους Ιάπωνες και τους άλλους λαούς της Άπω Ανατολής, δεν την αντιλαμβάνονται. Το κενό αυτό δίνει και τον τίτλο στην ενότητα των φωτογραφιών: The missing link, ο κρίκος που λείπει.

Η μυθοπλαστική μέθοδος, το εικαστικό λεξιλόγιο και η προβληματική του Mader φέρνουν στο νου την Ιαπωνία της Sofia Coppola στο Χαμένοι στη μετάφραση. Το αν ο Mader και η Coppola κατορθώνουν να βρουν τον κρίκο που λείπει απομένει να απαντηθεί από τους θεατές του έργου τους· φαίνεται πάντως ότι ψάχνουν στο σωστό μέρος.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Στις 3 Μαρτίου έγιναν στη Vancouver Art Gallery τα εγκαίνια μιας έκθεσης με τίτλο Bombhead, η οποία εξετάζει την επίδραση της πυρηνικής εποχής στην τέχνη. Το timing ήταν τέλειο, καθώς το εικαστικό αυτό γεγονός συνέπεσε με την ανακοίνωση για το νέο «ανίκητο πυρηνικό οπλοστάσιο» της Ρωσίας από τον πρόεδρο Πούτιν.

Η έκθεση γίνεται με την υποστήριξη του Michael O’Brian Family Foundation, σε επιμέλεια του John O’Brian, καθηγητή της ιστορίας και την θεωρίας της τέχνης στο University of British Columbia και διαρκεί μέχρι τις 17 Ιουνίου. Ονομάστηκε έτσι από τον τίτλο ενός έργου του Bruce Connor. Εκτίθενται εφήμερα τεκμήρια από τη Χιροσίμα ως τη Φουκουσίμα, καθώς και πλήθος έργων ζωγραφικής, σχεδίων, κόμιξ, εκτυπώσεων, γλυπτών, φωτογραφιών, φιλμ και βίντεο, που προέρχονται κατά κύριο λόγο από τη συλλογή της Vancouver Art Gallery. Στην έκθεση περιλαμβάνονται έργα των Carl Beam, Henry Busse, Blaine Campbell, Bruce Conner, Gregory Coyes, Robert Del Tredici, Wang Du, Harold Edgerton, Gathie Falk, Robert Filliou, Richard Finnie, Betty Goodwin, Adolph Gottlieb, Richard Harrington, David Hockney, Jenny Holzer, Robert Keziere, Roy Kiyooka, Bob Light και John Houston, Ishiuchi Miyako, Carel Moiseiwitsch, Andrea Pinheiro, Robert Rauschenberg, Mark Ruwedel, John Scott, Erin Siddall, Nancy Spero και Barbara Todd.

Ποιος ήταν ο ρόλος της τέχνης στη δημιουργία της εικόνας της ατομικής βόμβας και της πυρηνικής ενέργειας; Η τέχνη και οι εικόνες σχετικά με τα πυρηνικά όπλα όξυναν ή άμβλυναν τον ανθρώπινο φόβο για την πυρηνική απειλή — ή και τα δύο, ταυτόχρονα; Πώς πρέπει να διαβάζουμε τις διαφορετικές εικαστικές προσεγγίσεις στην πυρηνική απειλή; Αυτά είναι ορισμένα από τα ερωτήματα στα οποία προσπαθεί να δώσει απάντηση η έκθεση.

Η θεματική αυτή σχετίζεται άμεσα με μια άλλη έκθεση, που τρέχει παράλληλα στη Vancouver Art Gallery: The Octopus Eats Its Own Leg (3/2-6/5/2018), μια αναδρομική έκθεση πενήντα έργων του Takashi Murakami, στα οποία η πυρηνική απειλή είναι ένα από τα βασικά θέματα.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Ο Kevin Van Aelst γεννήθηκε στην Elmira, στην πολιτεία της Νέας Υόρκης. Ζει και εργάζεται στο New Haven του Connecticut. Διδάσκει φωτογραφία στο Educational Center for the Arts (έχει κατά καιρούς διδάξει στην Καλών Τεχνών του University of Hartford, στο Middlesex Community College και στο Quinnipiac University). Φωτογραφίες του έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά όπως το Scientific American, το Money, το Wired, το Time, το Atlantic κ.ά. Έχει εκθέσει τα έργα του σε εννέα ατομικές και πολλές ομαδικές εκθέσεις.

Ο Kevin τραβάει στημένες φωτογραφίες αντικειμένων, παίζοντας πολύ με την ψευδαίσθηση, τις κλίμακες των μεγεθών, τα μοτίβα χρωμάτων και σχημάτων, την υφή των υλικών. Κάθε τόσο επανέρχεται στις αγαπημένες του φόρμες (δακτυλικά αποτυπώματα, χάρτες, ουράνια σώματα και αστερισμούς, σαΐτες) και στα αγαπημένα του αντικείμενα (ρούχα, υφάσματα, βίδες, καρφιά, κλωστές, μεζούρες, ταινίες, κασέτες, κύβους ζάχαρης και άλλα φαγώσιμα) και δημιουργεί έναν κόσμο παράλληλο με τον κανονικό, πολύ προσωπικό και, ταυτόχρονα, παράξενα γοητευτικό. Σύμφωνα με τον ίδιο, το έργο του «υπαινίσσεται πως τα μικροπράγματα που μας περιβάλλουν στην καθημερινότητά μας μπορούν να επικοινωνούν με ευρύτερες ιδέες».

Στο σημείο αυτό να πούμε ότι ο Kevin σπούδασε πρώτα ψυχολογία (Cornell 2002) και μετά καλές τέχνες (Hartford Art School 2005).

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Ο Harry Gruyaert γεννήθηκε στο Βέλγιο (Antwerp) το 1941. Σπούδασε φωτογραφία και σινεμά από το 1959 ως το 1962. Το 1969 ταξίδεψε για πρώτη φορά στο Μαρόκο. Οι φωτογραφίες που τράβηξε σε εκείνο το ταξίδι τού χάρισαν το βραβείο Kodak το 1976 (κυκλοφόρησαν σε άλμπουμ με τίτλο Morocco το 1990). Το 1972 φωτογράφισε τους Ολυμπιακούς του Μονάχου καθώς και τις πρώτες πτήσεις του προγράμματος Apollo από την τηλεόραση (το 2007 κυκλοφόρησε το άλμπουμ TV shots). Το 1976 ταξίδεψε για πρώτη φορά στην Ινδία και το 1987 στην Αίγυπτο.

Το 1981, το περιοδικό Geo ανέθεσε στον Gruyaert να φωτογραφίσει το Las Vegas. Εκείνος απέφυγε τις κλασικές εικόνες του Strip, του κεντρικού δρόμου με τα καζίνο, και προτίμησε τις γειτονιές, εκεί που ζούνε οι κάτοικοι της πόλης. Τον επόμενο χρόνο, τράβηξε αντίστοιχες φωτογραφίες στο Los Angeles. Τότε, το 1981, ήταν που άρχισε τη συνεργασία με το πρακτορείο Magnum (πλήρες μέλος έγινε το 1986) — όχι χωρίς αντιδράσεις: ο Gruyaert τραβούσε έγχρωμο φιλμ και η (καλλιτεχνική) φωτογραφία ακόμη τότε ήταν κυρίως ασπρόμαυρη, για αισθητικούς βέβαια και όχι για τεχνικούς λόγους.

To 1989 o Gruyaert ταξίδεψε στη Μόσχα και φωτογράφησε την πρωτεύουσα της ΕΣΣΔ στα τελευταία της, λίγο πριν η κατάρρευση του τείχους του Βερολίνου και τα υπόλοιπα δραματικά γεγονότα στην Ανατολική Ευρώπη στα τέλη εκείνης της χρονιάς πυροδοτήσουν την έναρξη της αντίστροφης μέτρησης για τη διάλυση της ΕΣΣΔ.

Το 2010 κυκλοφόρησε στο Παρίσι ένα άλμπουμ με τίτλο Μόσχα 1989-2009. Ωστόσο, οι πρώτες εκείνες μοσχοβίτικες φωτογραφίες που τράβηξε ο Gruyaert το 1989 εκδόθηκαν το 2017 σε ένα διπλό (δίτομο) άλμπουμ με τίτλο East-West. Ο δεύτερος τόμος περιλαμβάνει τις φωτογραφίες του Las Vegas, που δεν είχαν δημοσιευτεί τελικά στο Geo, καθώς κι εκείνες του Los Angeles. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε με εισαγωγή του βρετανού συγγραφέα, καλλιτέχνη και επιμελητή εκθέσεων David Campany από τον εκδοτικό οίκο Thames & Hudson στη Βρετανία, τον Textuel στη Γαλλία και τον Hannibal Publishing σε Βέλγιο και Ολλανδία.

Η Ανατολή και η Δύση· η Μόσχα και το Λος Άντζελες. Έγχρωμες φωτογραφίες αστικού τοπίου από τις δύο Υπερδυνάμεις του 20ού αιώνα, κατά την τελευταία δεκαετία του Ψυχρού Πολέμου. Και το ενδιαφέρον βρίσκεται στις διαφορές, αλλά ακόμη περισσότερο στις ομοιότητες, στα στοιχεία που με εξαιρετική διορατικότητα και ευαισθησία εντόπισε και κατέγραψε ο Harry Gruyaert, εικονογραφώντας έτσι την παγκόσμια ιστορία της δεκαετίας του ’80.

East

Μόσχα 1989

West

Λος Άντζελες – Λας Βέγκας, 1982

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Εδώ και τριάντα χρόνια, η Dr. Floarea Ciupitu είναι αγροτική γιατρός με έδρα τη Gangiova, στη νοτιοδυτική Ρουμανία. Σε μια χώρα με πληθυσμό 20 εκατομμύρια ανθρώπους που οι μισοί περίπου ζουν εκτός των αστικών κέντρων, το σύστημα υγείας είναι ανεπαρκές. Οι αναλογία γιατρών προς ασθενείς είναι περίπου η μισή στην περιφέρεια από ό,τι στις πόλεις, η δε οργάνωση της ασφαλιστικού συστήματος είναι ακόμα στοιχειώδης, με αποτέλεσμα μακρόχρονες αναμονές.

Στα 62 της, η Dr. Floarea Ciupitu έχει περίπου 1700 ασθενείς στη δικαιοδοσία της. Η μέρα της δεν είναι εύκολη — ούτε η νύχτα της: στη διάρκεια της εργάσιμης  εβδομάδας διανυκτερεύει σε ένα μικρό δωματιάκι, πάνω από το αγροτικό ιατρείο της. Η σκάλα δεν φωτίζεται και χρησιμοποιεί αναγκαστικά φακό.

Η φωτογράφος Ioana Moldovan ακολούθησε τη Floarea Ciupitu και κατέγραψε την καθημερινότητά της σε μια σειρά φωτογραφιών με τίτλο: A Country Doctor and Her Calling. Η Moldovan είναι freelance φωτογράφος. Ζει στο Βουκουρέστι, έχει λάβει μέρος σε εκθέσεις και workshop και φωτογραφίες της έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και site όπως The New York Times, ESPN, Al Jazeera English, Huffington Post, Libération κ.ά.

Πηγή: Feature shoot

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Οι εκ των υστέρων συναρπαστικές λήψεις του Joel Meyerowitz

—της Ειρήνης Βεργοπούλου—

Παρίσι, Γαλλία, 1967. Από το αυτοβιογραφικό λεύκωμα του Meyerowitz Where I find myself, 2018.

Πάντα σε αναζήτηση στο διαδίκτυο για ενδιαφέρουσες φωτογραφικές λήψεις και σπουδαίους φωτογράφους, έπεσα προχθές πάνω στο συγκλονιστικό αυτό κάδρο. Στην αρχή νόμισα ότι ήταν κάποιου είδους σκηνοθετημένη, στημένη σκηνή, όπως συχνά κάνουν εικαστικοί καλλιτέχνες ή, ότι μπορεί να ήταν εικόνα από κινηματογραφική ταινία. Είναι όμως πραγματικό: είναι μια φευγαλέα στιγμή, ένα περιστατικό στο δρόμο του Παρισιού μια μέρα του 1967. Αυτός που την τράβηξε είναι ο μυθικός στο χώρο της Street photography ο 80χρονος φέτος Joel Meyerowitz, φίλος και συνοδοιπόρος του άλλου μύθου, του Garry Winogrand. Οι κάμερές τους έχουν καταγράψει χιλιάδες στιγμιότυπα από τη ζωή στις μεγαλουπόλεις, κυρίως της Νέας Υόρκης, και βασικά στις δεκαετίες ’60, ’70 και ’80.

Ο Meyerowitz βοήθησε στην καταξίωση της έγχρωμης φωτογραφίας δρόμου σε έργο τέχνης, σε μια εποχή που την τιμή που κυριαρχούσε η μαυρόασπρη. Οι φωτογραφίες του ήταν τραβηγμένες με αναλογικές κάμερες και φιλμ, κι έχω την αίσθηση ότι αυτή η ομορφιά, αυτή η γλυκύτητα και ντοκιμαντερίστικη «vintage» αυθεντικότητα των χρωμάτων τους, που σε μεταφέρει λες σε πίνακες του ιμπρεσιονισμού, έχει χαθεί στη σημερινή ψηφιακή αποτύπωση.

Αυτό το περιστατικό στην εικόνα κάποια μέρα του ’67 στη Γαλλία, που συμπεριλαμβάνεται στο λεύκωμα που ο Meyerowitz εξέδωσε εφέτος, Where I find myself: A Lifetime Retrospective, είναι μια σκηνή λίγων λεπτών που χαράχτηκε για πάντα στη μνήμη του και δεν μπορεί να μην ταράξει τον θεατή, είτε τη δει κάποιος σε εφημερίδα είτε στο διαδίκτυο. Ο άνθρωπος στο κέντρο είναι πεσμένος, οι πολίτες γύρω κοιτούν περισσότερο έκπληκτοι, περίεργοι και ενοχλημένοι παρά συμπάσχοντες και με διάθεση να συνδράμουν, ενώ ένας εργάτης με ένα σφυρί στο χέρι μοιάζει μέχρι και απειλητικός. Κανείς δεν βοηθάει, υπό το καθάριο παρισινό φως.

Στις χιλιάδες φωτογραφίες εξωτερικού χώρου που τραβήχτηκαν από τον Meyerowitz εδώ και πάνω από 50 χρόνια, έγχρωμες ή μαυρόασπρες, παρελαύνουν χωρίς να το γνωρίζουν οι ανώνυμες εκείνες ανθρώπινες φυσιογνωμίες που άθελά τους μας δίνουν σήμερα το στίγμα των καιρών τους, τώρα που η τότε ασήμαντη καθημερινότητά τους αποκρυσταλλώνεται σε ιστορική καταγραφή.

Ο Joel Meyerowitz

Παρίσι πάλι μάλλον, ’70

“Texas” 1968

Δίπλα από την παρέλαση, Νέα Υόρκη, 1963

Anawanda Lake, New York, 1970

Παρίσι πάλι, πιο χαλαρό, 1967

Νέα Υόρκη, 1978

’60

’60

Ground Zero, 2001. [ O Meyerowitz έμπαινε παράτυπα στο χώρο όπου είχε γίνει η καταστροφή και φωτογράφιζε τις επί μήνες προσπάθειες κατάσβεσης και καθαρισμού] 

Για περισσότερες εικόνες στο site του Meyerowitz

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Ο Τακεχίκο Νακαφούτζι γεννήθηκε στο Τόκιο το 1970. Άρχισε να σπουδάζει φιλολογία, την οποία όμως εγκατέλειψε για να αφοσιωθεί στη φωτογραφία. Αποφοίτησε από τη Σχολή Καλών Τεχνών του Τόκιο, όπου είχε δάσκαλο τον Ντάιντο Μοριγιάμα, τον φωτογράφο που κατέγραψε τις δραματικές αλλαγές στον ιαπωνικό πολιτισμό και στην καθημερινότητα των Ιαπώνων στις δεκαετίες μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο Τακεχίκο Νακαφούτζι έχει κάνει πολλές εκθέσεις από το 1995 και εξής και έχει εκδώσει πέντε λευκώματα με φωτογραφίες από τα ταξίδια του στην Ιαπωνία και στο εξωτερικό. Δημιουργεί εικόνες ατμοσφαιρικές και κάπως παλιοκαιρίστικες, όχι μόνο επειδή φωτογραφίζει σχεδόν αποκλειστικά σε ασπρόμαυρο (με χαρακτηριστικά έντονο κοντράστ) αλλά και χάρη στον τρόπο που βλέπει και καδράρει το θέμα· η σύνθεσή του άλλοτε παραπέμπει στην κλασική ή και στην ώριμη φωτογραφία δρόμου (από τον Μπρεσόν και μετά), άλλοτε αποτίει φόρο τιμής στον φορμαλισμό του Αντρέ Κερτέζ και άλλοτε επιστρέφει στον πρώιμο μοντερνισμό του Άλφρεντ Στίγκλιτς.

Μοιάζει να αναζητά στις πόλεις που επισκέπτεται τα διαχρονικά στοιχεία του αστικού τοπίου (βλέπε π.χ. τις φωτογραφίες του από τη Νέα Υόρκη). Διόλου τυχαία, επιλέγει συνήθως να ταξιδέψει και να φωτογραφίσει σε χώρες όπου στοιχεία και κατάλοιπα του παρελθόντος κάνουν ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία τους και κυριαρχούν εικαστικά, π.χ. σε χώρες του πάλαι ποτέ Ανατολικού Μπλοκ: Ρωσία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Κούβα κ.ά.

Ακολουθεί ένα μικρό δείγμα της δουλειάς του Τακεχίκο Νακαφούτζι:

Τόκιο

Νέα Υόρκη

Αβάνα, Κούβα

Ρωσία

Σαχαλίνη, Ρωσία

Βουλγαρία

Βουκουρέστι, Ρουμανία

Σαγκάη, Κίνα

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Ένας περίφημος πίνακας του Ντέιβιντ Χόκνεϊ, το «Πορτρέτο ενός καλλιτέχνη (Πισίνα με δύο μορφές)», πωλήθηκε χθες σε δημοπρασία του οίκου Christie’s έναντι 90 εκατομμυρίων δολαρίων, σύμφωνα με το Reuters, σπάζοντας έτσι το ρεκόρ τιμής πίνακα καλλιτέχνη που βρίσκεται εν ζωή. Μέχρι τώρα το ρεκόρ κατείχε ένα γλυπτό του Τζεφ Κουνς με τίτλο «Σκύλος-μπαλόνι», το οποίο πωλήθηκε το 2013 έναντι 58,4 εκατομμυρίων δολαρίων. Ο οίκος δεν ανακοίνωσε τα ονόματα του πωλητή και του αγοραστή, οι υπεύθυνοι ωστόσο δήλωσαν ότι είχαν υπολογίσει πως ο πίνακας θα έπιανε γύρω στα 80 εκατομμύρια και πως «η επιτυχία οφείλεται στο καλό μάρκετινγκ που προηγήθηκε αλλά και στην αποφασιστικότητα του αγοραστή, ο οποίος ήταν αποφασισμένος να φύγει με τον πίνακα». Το «φύγει» χρησιμοποιείται μεταφορικά, αφού ο αγοραστής συμμετείχε στη δημοπρασία τηλεφωνικά. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, μονομάχησε με έναν άλλο υποψήφιο αγοραστή, από τα 70 εκατομμύρια και πάνω.

Ντέιβιντ Χόκνεϊ και Πίτερ Σλέσινγκερ, αρχές δεκαετίας ’70

Ο Ντέιβιντ Χόκνεϊ, 81 ετών σήμερα, ζωγράφισε τον πίνακα το 1972. Η όρθια φιγούρα δεξιά, με το ροζ σακάκι, είναι ο ζωγράφος Πίτερ Σλέσινγκερ, ο τότε σύντροφος του Χόκνεϊ· η σχέση τους και ο τραυματικός χωρισμός τους καταγράφεται στην ταινία (μεταξύ ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας) A Bigger Splash του Τζακ Χέιζαν (1974). Όταν ο Χόκνεϊ είδε την ταινία έπαθε κατάθλιψη και αποπειράθηκε να αγοράσει τα αρνητικά για να τα καταστρέψει. Ο Χέιζαν αρνήθηκε και το A Bigger Splash έμεινε στην ιστορία ως μια avant garde ταινία-σταθμός στο gay cinema.

Ο τίτλος του περίφημου έργου του Χόκνεϊ ενδεχομένως παραπέμπει στο πρώτο μυθιστόρημα του Τζέιμς Τζόις, που κυκλοφόρησε το 1916: Α Portrait of the Artist as a Young Man. Στο βίντεο που ακολουθεί, ο καλλιτέχνης αφηγείται την ιστορία του πίνακα, η πρώτη τιμή πώλησης του οποίου ήταν 20 χιλιάδες δολάρια, ποσό που τότε του είχε φανεί μεγάλο.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά

Το Σάββατο 23 Οκτωβρίου δημοπρατήθηκε στη Larsen Gallery στο Σκότντεϊλ της Αριζόνα μια μεταξοτυπία του Άντι Γουόρχολ από τη σειρά «Μικρή ηλεκτρική καρέκλα» (1964) — η κόκκινη εκδοχή. Αναμενόταν το έργο να πιάσει τιμή μεταξύ 2,5 και 4,5 εκατομμυρίων δολλαρίων, τελικά όμως έμεινε απούλητο.

Το ενδιαφέρον είναι ότι τη μεταξοτυπία έβγαλε στο σφυρί ο ιδιοκτήτης της Άλις Κούπερ, ο οποίος για αρκετά χρόνια δεν θυμόταν πως είχε στην κατοχή του ένα έργο του Γουόρχολ:

«Μια μέρα μιλούσαμε με τον Ντένις Χόπερ, όσο ακόμα ήταν ζωντανός» —καλά που το διευκρίνισε αυτό ο Άλις— «και μου είπε πως επρόκειτο να πουλήσει δύο από τους Γουόρχολ του κι εγώ θυμήθηκα τον δικό μου και είπα νομίζω πως κάπου μου έχει ξεμείνει κι εμένα ένας Γουόρχολ. Βάλθηκα λοιπόν να ψάχνω». Τελικά ο Κούπερ βρήκε τον Γουόρχολ του τυλιγμένο σε ρολό μέσα σε μια θήκη για αφίσες και καταχωνιασμένο στο γκαράζ του σπιτιού του, ανάμεσα σε σκηνικά και υλικό της περιοδείας «School’s out» (αρχές δεκαετίας του 1970).

Την κόκκινη ηλεκτρική καρέκλα τού είχε κάνει δώρο η τότε φίλη του Σίντι Λανγκ. Ήταν, λέει ο Κούπερ, «μια εντελώς παλαβή εποχή».

Ο Γουόρχολ και ο Κούπερ είχαν γνωριστεί στο Max’s Kansas City — το θρυλικό κλαμπ στην Παρκ Άβενιου της Νέας Υόρκης, στο οποίο σύχναζαν μουσικοί, ποιητές, καλλιτέχνες και πολιτικοί από το 1965 μέχρι το 1981. «Ο Άντι διαρκώς έβγαζε τους πάντες φωτογραφίες ή τραβούσε φιλμάκια. Ήταν πα΄ντοτε περιτριγυρισμένος από ένα σωρό νέους. Η Σίντι ήταν μέλος αυτής της ομάδας».

Η Σίντι Λανγκ στο εξώφυλλο του περιοδικού Interview (τεύχος Δεκεμβρίου 1973) που έβγαζε ο Γουόρχολ.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Εικαστικά